Sommige van zijn gedichten lezen als romans, roepen beelden op als ware het films. Duister. Heel vaak krijg ik donkere beelden bij Howie's woorden. (misschien daarom dat ik zo vaak naar zwart/wit teruggrijp bij filmpjes voor zijn gedichten?)
Uit Threatening weather ( een audio chapbook bij Whale Sound) waar ik eerder al "An armed man lurks in ambush" uit gebruikte, komt het dreigende
"Welcome to hard times".
He was still a long way away when he limped into view. Maybe the airport was fogged in, maybe the disease was contagious. He rolled his suitcase over the railroad tracks, bumpity bump, drenched in the coldness of passing headlights. It was a little past midnight, an hour I once knew well. A woman with her throat slashed stepped out of the doorway and boldly offered the garish wound for him to kiss.
I had a job as a guard in the local museum of antiquities. On most days, the visitors were few, but serious. It may have been a mistake for the captain to order an extra tot of grog for his men. Sailors from the ship eyed the red fire axe on the wall. I am ashamed of mankind, was all one said.
What strange weather we were having. The only light came from the flashes of electrical activity associated with panic attacks. I tried to sleep, but a so-called colleague phoned with a question. You OK? she asked. I pretended I didn’t understand. It began to snow where the general stuck a round-headed pin in the map.
Mist, grijs, spookachtig, vaag, getroubleerd, wazig,... het zijn allemaal woorden en vooral beelden die ik voor me zag bij het horen van dit gedicht.
Enkele late nachten en vroege ochtenden later had ik alvast een 'grijze' (lees: weemoedige) track.
Hard Times:
Aan beelden wordt naarstig gewerkt. Maar mistig (zie voorlopige still; 'Busstop') gaat het worden.
No comments:
Post a Comment