Het is niet de lava (Mareen de Crée)

Enkele weken geleden kochten Arlekeno Anselmo en ik een dichtbundel van Marleen de Crée.

Marleen de Crée (Bree, 1941) is dichteres en plastisch kunstenaar. Sinds haar debuut in 1969 heeft ze al een twintigtal dichtbundels gepubliceerd, die herhaaldelijk bekroond werden. Zo ontving ze onder meer de Provinciale Prijs van Antwerpen voor Poëzie, de August Beernaert- en de Maurice Gilliamsprijs en de Prijs van de Vlaamse Poëziedagen. Bij Uitgeverij P verscheen Bloedspiegel in 2002. Haar naar eigen zeggen ‘meest gulle’ bundel Vita Vita kwam uit in 2004, de ‘queeste’ Sybilla in 2006 en het fel bejubelde Hinkelspel in 2008.

Wij vielen voor 'Het is niet de lava'

De bundel het is niet de LAVA werd genomineerd voor de Herman de Coninckprijs 2011!
Dit vond de jury ervan: "Marleen de Crée voegt met Het is niet de lava een sobere maar krachtige bundel toe aan haar omvangrijke oeuvre. De Crées poëzie oogt verraderlijk kalm, maar er smeult heel wat onder het oppervlak. De dichteres heeft geen hoofdletters nodig om nadruk te leggen in haar gedichten: uit de staccato zinnen spatten de vonken op. Het veelvuldige gebruik van versdoorbreking splijt de woorden en de gedachten op een
vaak verrassende manier."

Ik hou van de manier waarop Marleen haar woorden laat werken als beelden, vaak in lagen...
Hoe ze vaak onafgewerkte, ruwe indrukken nalaten is bijwijlen indrukwekkend en verraderlijk eenvoudig.
Onderhuids. Een filmpje dringt zich op...

Ik heb dus de spreekwoordelijke stoute schoenen aangetrokken en Marleen gevraagd of ik haar werk mag gebruiken voor toekomstige filmpjes. Het werd een warm en hartelijk telefoongesprek. Natuurlijk mocht ik haar woorden gebruiken. Dat is fijn en een heel schone geste waar ik blij mee ben.

In de nabije toekomst dus beelden bij ongepolijste diamantjes als;

of wel

het raam loste stukje bij beetje op.
contouren lossen een stukje op,
ook geluiden losten een beetje op.
een groot gezoem. men hoorde de klink
dichtgaan van een allerlaatste deur.
een tapijt van lege uren en
beloofde regen. stil nu maar.

water knabbelt aan het zand,
herfsttij van de twijfel.
blijven of niet. schuim smelt
in schuim. het getijde van de maan
spoelt in het lijf, klotst in het bloed,
slijpt de rand. kruim aarzelt op het woord.
zal het wel of niet. ongehoord zal het
in het water schuiven. voorbij het niets,

als een vlakland dat de avond lost.
een beetje gloed, stil, gewoon wat later.