Nieuwe uitdaging: De dieren in mij.

Delphine Lecompte (ja, de kleindochter van) schrijft.
Haar debuutroman was Engels.
Kittens in the Boiler (Thieves Jargon Press, 2005)

Ze schrijft ook gedichten.
En ze doet dat goed.
Over buitenbeentjes en beesten. Soms grillig.
Vaak met een hoek af.
Grappig ook.

Vorig jaar won haar bundel 'De dieren in mij' (De Contrabas, 2009) de C. Buddingh’-prijs voor beste poëziedebuut.
Dit jaar kreeg ze (samen met Erik Spinoy) voor diezelfde bundel ook
de Provinciale prijs letterkunde.
Ze is stadsdichter van Damme, werkt part-time met bejaarden in een OCMW woonzorgcentrum ('Zij geven mij inspiratie voor mijn teksten en gedichten')

Vorig jaar, ook, verscheen al haar tweede bundel 'Verzonnen prooi' (weerom een sterke titel)
 Daarover schreef iemand dan weer:

"Ik weet evenwel niet zo goed wat ik van haar gedichten moet vinden. Enerzijds, en nu chargeer ik, denk ik: wat een ego-exhibitionisme, wat een etalering van baarlijke nonsens, wat een zwaar aangezet absurdisme, wat een aanstellerij en ternauwernood ingehouden hysterie, wat een zottenklap en oplepeling van doldwaze anekdotes...
Opnieuw: en juist daarin schuilt haar oorspronkelijkheid, haar eigenzinnigheid, haar 'authenticiteit', als je dat omstreden en obsolete begrip eens van stal mag halen, afstoffen en oppoetsen...
Op haar geheel eigen wijze is Delphine Lecompte bijzonder eloquent, al maakt ze gaandeweg haar gedichten tal van bokkensprongen en buitelingen. Soms lijkt het wel alsof iets een barst in haar gedachten slaat, waardoor die zich razendsnel vertakken..."

Ik vond 'De dieren in mij' sterk. Beeldrijk.
een uitdaging om te voorzien van geluid en beeld.

'Of ik haar woorden mocht gebruiken in een filmpje?'

'Natuurlijk!! Ik zou dat een hele eer vinden.'

Op komst in de (al dan niet nabije) toekomst een filmpje op basis van een gedicht uit 'De dieren in mij' Bijvoorbeeld.

Ademloos

Toen je auto de tunnel indook
hielden we onze adem in
dat hadden we zo afgesproken
nog voor ik het licht aan het einde zag
had ik al opgegeven en driemaal mijn longen gevuld
maar zonder jouw adem naast mij
voelde het alsof ze werden gevuld met natte aarde.

Ademloos bereiken we de parking
van een vijandige meubelketen
waar je gerookte zalm op Zweeds brood kan eten
terwijl je kinderen of die van een ander
verdrinken in een bad van ballen
of simpelweg worden meegelokt.

Je kocht een sofa voor je dochter
die alle mysterie uit haar leven heeft gebannen
en dus werkt aan winsten op varkenskoteletten
het werd een beige sofa met rode spikkels
waar je geen aanstoot aan kan nemen.

Op de terugweg werden we bevangen
door smog en weemoed
jij door smog
ik door beide