Three poems of my own, written while making the video.
Letting my sounds and images influence what I was writing.
Let what was written be an influence on the video...
Two poems that I wrote in Dutch (Finally), but got translated with the help of Willem Groenewegen and Annmarie Sauer and one I wrote in English, but I felt sorry for that fact from the moment I 'released' the video.
Onderweg / Transit is me looking back, looking foreward and looking in.
Have a look and listen for yourself...
Three panels...
De reductie van een heldere hemel
Alleen in een nacht met een deadline hoorde ik hoe een warme hese stem hallo zei.
Twee keer.
In mijn mond de smaak van rauwe vis.
Vingers probeerden mijn kaken te ontklemmen.
Vingers probeerden mijn kaken te ontklemmen.
Heel even zag ik alles vanuit haar perspectief.
Met haar geheugen alleen voor feiten en cijfers.
Met haar geheugen alleen voor feiten en cijfers.
De onzichtbare kant, de achterkant, de B-kant, de onder- en binnenkant van alles loste op in landschapsfragmenten die steeds verder vergleden.
Bleef slechts over een berg met een lichte en een donkere kant.
Bleef slechts over een berg met een lichte en een donkere kant.
De mogelijkheid van verkeerd te kiezen maakte mij paranoïde.
Ik verstijfde.
De zee verstilde en alle kleuren verdampten.
In de verte kon ik horen hoe een oplossing werd weggesleept.
The reduction of a clear skyI was alone on a night with a deadline when I heard a warm husky voice saying hello.
Twice.
My mouth tasted like raw fish.
Fingers tried to unlock my jaw.
For a brief moment I saw everything from her perspective.
She only had a memory for facts and numbers.
The invisible side, the flip side, the bottom and inside of everything around me dissolved into fragments of a landscape sliding further and further away.
The only thing left to see was a mountain with a bad side and a good side.
The possibility of the wrong choice made me paranoid.
I froze.
The sea went quiet and all the colors vaporized.
In the distance I could hear a solution being dragged away.
De SluisEr is een kamer waar ik nooit zal wonen. Ze staat me helder voor de geest.
Het is een van die weinige kamers met een deur,
als een sluis.
Te midden van die kamer, grootse gladgestreken papieren, duizelingwekkend leeg.
Een maagdelijke vlakte omgeven door regelmatige rijen van pennen en poppen
die een kruisje op hun voorhoofd hebben. Anderen houden een foto vast.
De afbeeldingen zijn zuiver van kleur.
Fel en strak als een Mondriaan, waarin vlakken zijn opengelaten.
In de hoek van de kamer staat een schimmig figuur.
Met een gebaar van vergeefse tederheid, schraapt die de schors weg.
Ontdoet zich van een bovenlaag.
Het is slechts een paar stappen naar de deur
waar een verfijnd bewakingssysteem de sluis zachtjes sluit.
The Sluice There is a room where I will never live. I can see it clearly in my mind.
It is one of only few rooms with a door,
a sluice.
In the middle of that room, vast smoothed-out reams of paper, dizzyingly empty.
A virginal plain surrounded by regular rows of pens and dolls
with crosses on their forehead. Others hold onto photographs.
The pictures are pure in hue.
Bright and taut as a Mondrian, with spaces left unfilled.
In one corner of the room there is a shadowy figure.
With a gesture of futile tenderness, it is scraping off the bark.
Strips away an upper layer.
It is only a few steps towards the door
where an intricate security system slowly closes the sluice.
Gecompliceerde schaduwenMijn ogen zochten begerig naar een toekomst vol schoonheid.
Etherisch en licht met fragmenten van kristal en zon.
Het werd een ziekelijke fascinatie voor getallen waarmee alles
geteld moest. Een verleden vol cijfers, beschrijvingen en aantallen.
Alles netjes opgeborgen en gecatalogeerd op datum en vindplaats.
Mannen die rondliepen met een gebroken pas
waaruit de alcohol zachtjes wegglipte. Waslijnen wapperend
vol beloftes, schoon en wit. Vrouwen die zuchtend en met ogen van glas
hun kinderen meesleepten naar winkelcentra en speeltuinen.
Treinen, rode auto’s en bussen. Stenen stoeptegels, nummerplaten en ramen.
Een oude muur met kogelgaten.
Aan de andere kant enkel een put, als een reusachtig verlaten burcht,
waarin je toekomst zich had verstopt. Je riep. De klank die je uitstootte
sloeg als een lege echo in je gezicht terug. Niemand om mee te roepen.
Door de gaten, langs de gecompliceerde schaduwen, verder dan de toekomst.
In een lege achterkamer van je huis stond het verleden een boterham te eten.
Onopgemerkt veegde die de kruimels van zijn smalle schouders tussen de kieren van de vloer.
Etherisch en licht met fragmenten van kristal en zon.
Het werd een ziekelijke fascinatie voor getallen waarmee alles
geteld moest. Een verleden vol cijfers, beschrijvingen en aantallen.
Alles netjes opgeborgen en gecatalogeerd op datum en vindplaats.
Mannen die rondliepen met een gebroken pas
waaruit de alcohol zachtjes wegglipte. Waslijnen wapperend
vol beloftes, schoon en wit. Vrouwen die zuchtend en met ogen van glas
hun kinderen meesleepten naar winkelcentra en speeltuinen.
Treinen, rode auto’s en bussen. Stenen stoeptegels, nummerplaten en ramen.
Een oude muur met kogelgaten.
Aan de andere kant enkel een put, als een reusachtig verlaten burcht,
waarin je toekomst zich had verstopt. Je riep. De klank die je uitstootte
sloeg als een lege echo in je gezicht terug. Niemand om mee te roepen.
Door de gaten, langs de gecompliceerde schaduwen, verder dan de toekomst.
In een lege achterkamer van je huis stond het verleden een boterham te eten.
Onopgemerkt veegde die de kruimels van zijn smalle schouders tussen de kieren van de vloer.
Complicated shadows
My eyes looked longingly for a future filled with beauty.
Ethereal and light with fragments of crystal and sun.
It turned into a sick fascination with numbers keeping record of
everything that had to be counted. A past full of figures, descriptions and amounts.
Everything neatly stored and catalogued according to date and location.
Men who traipsed around with broken step from which the alcohol
softly seeped away. Clotheslines flapping full of promises, bright and white.
Women with eyes of glass sighing and dragging their kids
to shopping malls and playgrounds.
Trains, red cars and busses. Stones in the pavement, number plates and windows.
An old bullet ridden wall.
At the other side just a pit, like a giant deserted burg,
where your future had hidden itself. You yelled.
An empty echo hit you back in the face. Nobody calling with you.
Through the holes, along complicated shadows, further than futures.
In an empty backroom of your home the past stood eating a sandwich.
Unseen it swiped the crumbs off its narrow shoulders in the cracks of the floor.
Ethereal and light with fragments of crystal and sun.
It turned into a sick fascination with numbers keeping record of
everything that had to be counted. A past full of figures, descriptions and amounts.
Everything neatly stored and catalogued according to date and location.
Men who traipsed around with broken step from which the alcohol
softly seeped away. Clotheslines flapping full of promises, bright and white.
Women with eyes of glass sighing and dragging their kids
to shopping malls and playgrounds.
Trains, red cars and busses. Stones in the pavement, number plates and windows.
An old bullet ridden wall.
At the other side just a pit, like a giant deserted burg,
where your future had hidden itself. You yelled.
An empty echo hit you back in the face. Nobody calling with you.
Through the holes, along complicated shadows, further than futures.
In an empty backroom of your home the past stood eating a sandwich.
Unseen it swiped the crumbs off its narrow shoulders in the cracks of the floor.
Words, voice, concept, camera, editing & music: Swoon
Translation and text editing 'De Sluis / The Sluice': Willem Groenewegen
Translation and text editing 'De reductie van een heldere hemel / The reduction of a clear sky'
& 'Gecompliceerde Schaduwen / Complicated Shadows': Annmarie Sauer
Footage:
'Terror in the midnight sun' (Virgil W. Vogel)
'Ivan Besse Collection' (Britton, South Dakota '38-'39)
(Prelinger Archives - public Domain)
No comments:
Post a Comment