Exit Strategies (a bloodletting), a videopoem chapbook

When David Tomaloff and I started working together last year, one of the first things I asked him was "What about a videopoem-chapbook? Hasn't been done I think. Let that idea sizzle and stew for a while..."

David's reply on that:
"One more quick thing for you to think about: You mentioned a chapbook and told me to think about it. I wanted to tell you I liked the idea. I have a chap on Gold Wake Press that came out in June. It came to mind immediately when you mentioned the idea. It's a series of 6 prose poems I think are begging for videos. Give it a read if you have time; I'd LOVE to have you consider making it into series."

I read 'Exit Strategies' and then I read them again, and again...
They were exactly what I had in mind. While working on 'PROOF' (a triptych) I also started preparing the work on 'Exit Strategies'.

One of the first things I wanted for this project was some 'theme music'. I wanted to make six different video's with the same feel or atmosphere and 'a theme' would be the mortar between the six.

Meanwhile David started reading and recording the poems.
Great readings and recordings, I might add. In the meantime I was working on images, footage for the whole concept.
I gave the six poems different 'working titles' to set a basic feel. In the end I decided to keep the titles (Entry, Wave, Drag, Asylum, Attic and Sum)

Between the different other projects we worked on, David kept on sending in recordings and I kept editing and filming the video's.

The work is done. I'm going to release all six, one by one, in the next weeks. After that they will be published as a complete series.

The first one in line is
 Exit Strategies I

{I} HOT KNIVES WILL MELT INTO THE EMPIRES OF FLESH ON THE
CONTINENTS OF THEIR SOFT, SUPPLE THROATS. You can stay up all night
burning powders in their names, but they will come for you all the same. The dawn, to
them, it does not exist. You are never alone in the being alone, and the wolves will open
up, show you the light if you let them. Let them, you will not. You will hold knives over
flame and count beats between the calls of crickets. Hold fast. Steady now, and breathe. A
circular motion. The turning of a screw. A radio going silent in the warehouse of a mind. A
temple. A refinery. A steelhead. A trap. The judge and the judged, both waiting for the
click.

'Entry (Exit Strategies I)'



Words & voice: David Tomaloff
Concept, camera, editing, music: Swoon
Thanks: Methedone Kitty (Sleep/Swim - Footage) & Arlekeno Anselmo

Manual: How to mourn

Een minder vrolijke aflevering in de reeks 'Manual' van Dave Bonta.
Het absurdisme in de beelden is gebleven, al kon ik niet onder het begrip 'koffietafel' uit deze keer.
Geen spek meer.

Wel rust, contemplatie en koffie.

How to mourn
Write his or her name in the snow, get a comfortable chair and watch how it melts: the letters expanding, becoming illegible and finally disappearing into the earth.
Spend time—the only form of currency the dead still honor.
Find the perfect slab of polished granite and release it into its native habitat.
Every year on the anniversary of your loss, take out a small ad in your local paper. Let it remain blank—an oasis of propriety among the ads for legal services and riding mowers.

Become migratory.
Visit caves that have lost all their bats to white-nose syndrome. Stand at the entrance and listen.
Visit mountaintop-removal sites in the Appalachians that have been terraformed to look like Wyoming.
Wear a cowboy hat and squint.
Become addicted to a tear-flavored brand of chewing tobacco.
Bleed yourself regularly with leeches to remove the black bile.
Follow a river from its mouth to its source: a spring small enough to empty with one long sip.
Plant a stump.

Deze keer heb ik ook gekozen voor een ander muziekje. Het mocht wat ingetogener. Een beetje schoon verdriet.


Enfin...'t is klaar

Manual: How to mourn



Woorden & stem: Dave Bonta
Concept, camera, montage, muziek: Swoon

Disturbance in the maze (Fear of flying)

Als een oprisping oprisping, vingeroefening of evolutie nog eens een korte video gemaakt op basis van eigen woorden.

Disturbance in the maze (Fear of flying)

I do not like badly rehearsed repetitions, she said. It's only fear for silence. An eternal longing to create. I stare at the screen, but there's no answer.
I loose myself in the inability to adjust, surrounded by neatly folded steel and glass.
A spurious protective layer of polished chrome.

As she left, a beam of light uncovered the dust, flying away from broken book spines. Too many words dancing and singing around the smoldering fire extinguished by last night.
Shadows of aeroplanes frighten me.


Een track had ik al gemaakt:





De beelden heb ik gehaald uit opnames die ik maakte voor een ander project.
Kleur- en lichtverschuivingen die een middenscherm 'ondersteunen'
De sfeer van verdriet en ontreddering sluipt binnen...of zoiets dan toch.

Enfin, 't is klaar...

Disturbance in the maze (Fear of Flying)



Woorden, stem, camera, montage en muziek: Swoon
Dank: Arlekeno Anselmo, René Possegger (opnames "Griessnockerlsuppe" in de eindmix)

Manual: How to listen.

De derde in de serie en diegene die het drieluik compleet maakt.
How to listen

Just as the tail bone is a vestigial tail, the ears are vestigial cabbages.
Wear a hat to ward off ear worms, which if unchecked can turn into ear butterflies.
Listen with the heart. It’s not really designed for that, but it gets bored just pumping blood all the time.
Listen with your skin: each body hair is an antenna.
Turn on, tune in, drop into a really comfortable couch.
That “still, small voice” is neither God nor conscience but a long-deceased great aunt with a few things still on her mind.

Take notes.
All sound can be heard as music, but not all music can be heard as music.
Your life did, in fact, come with a soundtrack—what have you done with it?
The listener, too, must improvise.
One chord is enough for most purposes—don’t be greedy!
Silence can take four basic forms: pregnant, shocked, utter, and radio.
Pregnant silence is the most tragic, since she always dies giving birth.
Compose in her memory a sonata for the ear trumpet.

De werkwijze voor deze derde moest hetzelfde blijven. Het spek, huis- tuin- keuekenmateriaal, licht en absurd.
Dave Bonta schrijft ijverig verder aan zijn Manual, dus blijft de kans dat er nog video's komen voor het handboek, maar dan anders van insteek.

How to listen



Woorden en stem: Dave Bonta
Concept, camera, montage, muziek: Swoon

Manual: How to wait - How to walk

De onnavolgbare Dave Bonta heeft naast zijn voortrekkersrol in de videopoëzie (Hij is een van de eerste die mijn werkjes begon op te pikken...) ook nog andere on-line bezigheden. Je vraagt je soms af wanneer die man slaapt.

Op zijn blog Via Negativa is hij onlangs begonnen met Manual.
Zelf omschreef hij op FB die 'doorlopende' reeks als:

'It's always seemed kind of a shame that life doesn't come with a manual, so I've decided to write one.'

'My biggest influences on the writing in this series, by the way, are the Serbian poets Vasko Popa and Novica Tadic. That's the level of absurdism I'm trying to mine -- a challenge for my somewhat too-logical mind.'

Ik was direct verkocht. Iets in mijn kleine teen begon te kriebelen en geleidelijk aan werd ik ervan overtuigd dat ik 'hier iets mee wilde doen'
Dave was zo vriendelijk mij de toestemming te geven om alles van de reeks te gebruiken. Meer nog hij was ook direct bereid om elk onderdeel van 'Manual' op te nemen.

Ik kon van start.
Ik had al zitten werken aan een basistrack voor de hele reeks. Een reeks van klanken die ik licht kon wijzigen bij elk nieuw onderdeel.



Beelden dan. Terug naar 'That's the level of absurdism I'm trying to mine '
Het was dus kwestie om bepaalde 'gewoontes' die ik heb bij het opzetten van een nieuwe video opzij te schuiven.

How to wait

Incubate an egg with the heat of your palms. Brood.
Nurse your sorrows with the sour milk of jealousy, or failing that, Nestle’s infant formula.
Dissect a seed.
Relive a pleasant memory by reenacting it in excruciating detail.
Do math problems in your head—for example, prove Goldbach’s Conjecture.
Collect rain in jars, tightly sealed and organized by month and day.
Get ready! Sharpen all your knives.
Grind them until they’re thin as piano wires.
Hug yourself tightly and rock back and forth on your haunches.
If you must watch the clock, unplug it first.
If you must play solitaire, dispense with the cards.
Light cigarettes and watch from a safe distance as they turn into columns of ash.
Pace, but let your fingers do the walking.
Novels are best read backwards, one page at a time.
Stop kidding yourself about what comes next.
Go about your business.
Coil into a spring so your mind won’t have anywhere to wander.

Begonnen vanuit het idee van 'doelloos staan wachten' ben ik thuis beginnen filmen.
Een toevallig in de buurt liggend stukje spek (dat ik gebruikte om te kijken en scherp te stellen waar ik juist moest gaan staan) bracht de hele zaak in een stroomversnelling.
Toen ik de testbeelden zag werkte de combinatie van dat spek met de 'alledaagse handeling' perfect.
Een rode draad.
Vanaf dan liep het bijna vanzelf. De basisideeën waren er snel (niet te ver gaan zoeken, eenvoudige handelingen, huis-tuin-en keukenmateriaal,...en spek)

Ik ben vertrokken vanuit het idee dat ik voor elk onderdeel 3 'verhaal/beeldlijnen' wilde.
Die ik dan zou omkeren, spiegelen en chronologisch op een negen-delig scherm wilde monteren.
Enfin...'t is klaar

How to wait



Woorden en stem: Dave Bonta
Concept, camera, montage & muziek: Swoon

Vanuit 'How te wait' kwam dan redelijk snel 'How to walk'

How to walk
Walking is a form of climbing—one extremity should keep hold of the floor or ground at all times to prevent a fall.
(Feet are better for this than hands.)

You can try delegating it to others, but you have to hope they won’t do the same.
Someone must walk or the earth will forget about us and have other bad dreams instead.
Find a tree to coach you—trees spend their whole lives plotting their next step.
Be careful not to take root.
Every corner of terra firma requires a different walk, as well as every hour of the day.
A morning walk should never take the place of an evening or postprandial walk.
Saunter. Shuffle. Swagger. Stride. Plod.
Feet are like oxen bound in harness: they’re paired, but they’re not a couple.
However much they’re fetishized, their first and only mate is the ground.
Muscles are like batteries—simply walk backwards to recharge!
Try not to think about the ten little piggies with their discordant agendas.
Try not to think about those other two-legged animals, the birds.
At birth, you are allotted just so many steps. Choose them carefully.
Keep your eyes on the sidewalk—there are no dropped coins in the sky.

How to walk



Woorden en stem: Dave Bonta
Concept, camera, montage & muziek: Swoon

Aangezien dat Dave ook al 'How to eat', 'How to breathe', 'How to listen' 'How to wake up' schreef, zullen er waarschijnlijk nog wel enkele volgen...

The Road Not Taken

The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
　
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
　
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!

Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
　
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.

Keuzes maken. Bewust kiezen en er dan voor gaan, ook al is de weg niet voor de hand liggend.

Een experiment in beperking.

"Gebruikt slechts 20 seconden beeld voor een filmpje van 3 minuten."

Voor het gedicht 'The Road Not Taken' van Robert Frost (alweer fantastisch gelezen door Nic Sebastian) wilde ik een meer grafische uitwerking van de beelden, geen naratieve structuur.
Ik heb 20 seconden beeld (een treinrit naar Essen, voor de opnames van [meine heimat] in een stralende zon) bewerkt, uitgerokken, geknipt, omgekeerd en geplakt...tot ik een 'lijn' had waarmee ik aan de slag kon.

Een track had ik al eerder klaar:



Restte mij enkel nog beeld, lezing en geluid te monteren...

Enfin, 't is klaar...

The Road Not Taken



Woorden: Robert Frost
Stem: Nic Sebastian
Concept, camera, bewerking, montage ne muziek: Swoon

[meine Heimat] (voor Zebra)

Het ZEBRA Poetry Film Festival (2012) in Berlijn is één van de grootste poëzie/film festivals van Europa.
De inschrijvingen en selecties zijn volop aan de gang (duimen!), maar ze hebben dit jaar, naast hun gewone selecties, een extra 'wedstrijd';

"The festival is also for the first time inviting everyone to make a film based on
the poem [meine heimat] ([my home]) by Ulrike Almut Sandig. The directors of
the three best film versions will be invited to Berlin to meet the poet and have
the opportunity to present and discuss their films."

Een fijne uitdaging, me dunkt.

[meine heimat]

ich habe die namen der großen vögel vergessen.
jeden juni fällt brut vom first einer scheune, die jetzt leer steht. später im jahr stehen sie steif auf den feldern, von der straße her flocken die kleider weiß aus, von weitem riecht nach verscheuerten sträußen + stahl + geborstenem gut von jenem gewitter am anderen tag: meine heimat.
in der heimat brechen sich namen an der scholle,
im wort: was dort angebaut wird, ist mir fremd.

© Ulrike Almut Sandig, Streumen, Connewitzer Verlagsbuchhandlung, Leipzig 2007.

[my heimat]

i have forgotten the names of the large birds
each june a brood falls from the ridge of a barn that now stands empty. later in the year they stand stiffly on the fields, from the street the coats curdled white, from a distance
smells of cheap bouquets + steel + possessions
affected by the storm the other day: my heimat in the heimat names break on the soil’s ridge,
in a word: what is raised there i find strange.

Translated by Bradley Schmidt

Het was voor mij snel duidelijk dat ik hiervoor letterlijk 'mijn heimat' voor wilde opzoeken.

Met mijn moeder en een borstbeeld van mijn vader (dank Annie) in haar handen trok ik naar

enkele plekken 'op den Uil' (Dank Vera) die voor mij belangrijk waren in mijn jeugd.
Niet dat je die plekken kan herkennen, maar het was voor mij belangrijk daar te zijn, te filmen.

Merken dat niets nog hetzelfde is (lijkt)

Misschien maakt dat gegeven de film té persoonlijk, maar ik kon niet anders.

enfin, 't is klaar

[meine heimat]

Woorden en stem: Ulrike Almut Sandig
Concept, camera, montage & muziek: Swoon
Dank: Maria Brosens, Vera & Annie Neys & 'Den Uil'