Galapagos...eigen werk

Hoe plezant, egostrelend, verrijkend de samenwerkingen met verschillende dichters, cameramensen en muzikanten ook mogen zijn (of waren) er blijft altijd een kriebel. Zelf doen.
Zelf muziek maken, zelf filmen...zelf schrijven.

Twijfel, angst, ... gewoon doen zeker.

Hier gaat ie dan;
Galapagos is het eerste stukje proza geschreven door mezelf met een welbepaald filmpje in mijn achterhoofd. Plezant om te doen. Wie weet volgen er nog...

Galapagos


"Er zit een barst in", zei ze, en ze legde het vergrootglas in haar schoot.
Een sliert voortkruipend speeksel op schildparpoten zoekt zijn weg doorheen de keuken. "Kijken hoeft niet meer".

Zeven dagen later was ze op de trein naar Praag gestapt. De bomen reden zich aaneen en de ruimte vloeide voort.

Boven de nachtwinkel probeerde een neonreclame vergeefs de waarheid te laten zien. "God is Overal"

Een blauwe vlieg opent zijn bek en boort zich door het laatste stuk pizza. Langzaam. Kauwend.
Ik moet denken aan wat ik in een vertaling van Vonnegut’s Galapagos heb gelezen: ‘Hier hebben we te maken met een menselijke manco.”
De melk is zuur.

Ik wilde een Engelstalig videogedicht. Dus.

Galapagos

"It's got a crack", she said, and she put the magnifying glass into her lap.
A string of creeping saliva finds its way into the kitchen. Sturdy feet.

"I've seen enough"
Seven days later she boarded the train
for Prague. Trees zipped themselves into greenish lines.

Above a nightshop the neon light vainly tries to reveal the truth.
"God is Everywhere"
A blue fly with an open mouth drills itself into the last slice of pizza.
Slowly.
Chewing.

I remember what I red in a translation of Vonnegut's Galapagos:
"Here we are dealing with a human flaw"
The milk has gone sour.

De beelden zaten al langer in mijn achterhoofd. 't was een kwestie van filmen en knippen.
Klanken maken en plakken.

enfin 't is klaar...

Galapagos



Woorden, camera, montage en muziek: Swoon