Peter Quince at the clavier

Enkele weken geleden verscheen er in verschillende kanalen een spijtig bericht.
Whale Sound is niet meer. Jammer.
Whale Sound is dood, lang leve Pizzicati of Hosanna.

Op 'Pizzicati of Hosanna' biedt de multigetalenteerde Nic Sebastian een staalkaart van internationale poëzie van dode schrijvers. Italiaans , Frans, Spaans en Engels zijn de talen waarin ze die dichters een schoon eerbetoon geeft. En daarbij in één moeite door een nieuwe bron geeft aan iedereen die al eens graag een videogedicht maakt.

Ik was nieuwsgierig waar haar mooie blogtitel vandaan kwam en kwam uit bij
Peter Quince at the clavier (Wallace Stevens) 

I

Just as my fingers on these keys

Make music, so the self-same sounds

On my spirit make a music, too.

Music is feeling, then, not sound;

And thus it is that what I feel,

Here in this room, desiring you,

Thinking of your blue-shadowed silk,

Is music. It is like the strain

Waked in the elders by Susanna;

Of a green evening, clear and warm,

She bathed in her still garden, while

The red-eyed elders, watching, felt

The basses of their beings throb

In witching chords, and their thin blood

Pulse pizzicati of Hosanna.

II

In the green water, clear and warm,

Susanna lay.

She searched

The touch of springs,

And found

Concealed imaginings.

She sighed,

For so much melody.

Upon the bank, she stood

In the cool

Of spent emotions.

She felt, among the leaves,

The dew

Of old devotions.

She walked upon the grass,

Still quavering.

The winds were like her maids,

On timid feet,

Fetching her woven scarves,

Yet wavering.

A breath upon her hand

Muted the night.

She turned --

A cymbal crashed,

Amid roaring horns.

III

Soon, with a noise like tambourines,

Came her attendant Byzantines.

They wondered why Susanna cried

Against the elders by her side;

And as they whispered, the refrain

Was like a willow swept by rain.

Anon, their lamps' uplifted flame

Revealed Susanna and her shame.

And then, the simpering Byzantines

Fled, with a noise like tambourines.

IV

Beauty is momentary in the mind --

The fitful tracing of a portal;

But in the flesh it is immortal.

The body dies; the body's beauty lives.

So evenings die, in their green going,

A wave, interminably flowing.

So gardens die, their meek breath scenting

The cowl of winter, done repenting.

So maidens die, to the auroral

Celebration of a maiden's choral.

Susanna's music touched the bawdy strings

Of those white elders; but, escaping,

Left only Death's ironic scraping.

Now, in its immortality, it plays

On the clear viol of her memory,

And makes a constant sacrament of praise.

Een filmpje kon niet uitblijven bij zoveel schoons, maar bleek toch een behoorlijke evenwichtsoefening.

Allereerst wilde ik een track waarin de donkere dreigende ondertoon ons meeneemt naar de zeer geleidelijke intrede van lichtere pianoklanken. Bij de beelden dacht ik direct aan 'een schone Suzanna die een bad neemt', maar wilde wel de 1+1-val vermijden. Ik vond passende beelden in 'Baby Love' (1968, Alastair Reed), een film die verder niets terzake doet. Enig zoom en knipwerk was nodig om het beeldende niet te direct te maken. Hoofdkleur moest groenig zijn, dus heb ik alle beelden een constant bewegende achtergrond gegeven van groen, licht en wazige beelden die ik filmde vanuit een rijdende trein.

Enfin 't is klaar.

Peter Quince at the clavier

Woorden: Wallace Stevens
Stem: Nic Sebastian
Concept, camera, montage, muziek: Swoon
Footage: 'Baby Love' (Alastair Reed)
Moving image archives