The Shipwright's Love Song (Jo Bell)

The Bristol Poetry festival has a nice spot for videopoetry: Liberated Words.
Their open call this year has 2 separate categories.
One of them is "Four by Four"
Videopoems of three minutes or less are invited as a response to a printed poem by four poets.
The poets and poems are:
Philip Gross: Heaps      
Lucy English: from 'Take Me to the City'
Jo Bell: The Shipwright’s Love Song
Johnny Fluffypunk: Bill Blake’s Birthday Cake for Adrian Mitchell

I picked out Jo Bell's 'The Shipwright's Love Song'

Oh, but the lines of her!
The curve and glinting swell –
the smell, as sweet as pitch pine,
thick and hot as tar.
Oh, I was launched and splashing in the slipway,
happy to be rudderless
and yawing, mast head
touching to the foam.

Oh, but her skin was salt,
was starred with gasping salt beneath my tongue,
and slowly
she came round to me –
bucking and slipping at my touch,
making way in fits and starts
to reach me and be calm.

Later, long before she rocked me into sleep
I saw the seas, saw all of them in one blue ache:
unlandmarked, vast; horizonless.

Reading this poem I immediately knew (felt) what I wanted for this video.
I had images made last year (visiting old boats with Alastair Cook) in Antwerp (left screen) and  earlier this year on St. Andrew's beach (right screen)
The images were 'tested' on several tracks.
'Maximum Suspicion' worked the best with the images, but I still needed a voice.

Nic Sebastian (still the most spot-on reader I know) was willing to participate and she provided me with a great recording almost the same day.
That reading steered me in the direction of another track. So I combined the intro and outro
of 'Maximum Suspicion' with this one:



All the elements now fitted perfectly.
Have a look and listen...


words: Jo Bell
Voice: Nic Sebastian
Concept, camera, editing & music: Swoon
Thanks: Katrijn Clemer

12 Simple Songs

Dave Bonta is not only the driving force behind the great source that is Moving Poems.
Dave is also a writer, poet and multi blogger.
A few weeks ago he published 'Twelve Simple Songs'  (check it out, it's really good)

"I guess the best one-line description for the chapbook would be: linked verses in dialogue with photographs about an intercontinental love affair. You might remember my blogging the poems back in January and February. I had the goal of a small chapbook in mind as I wrote, though I was never quite sure whether to speak of these “simple songs” in the plural or singular — most of them wouldn’t really work on their own." Dave Writes.

Nic Sebastian approached me with the idea of making a videopoem out of these 12 short poems.
She blogged about the way Dave made this collection accessible online and wanted to do readings of the 'Twelve Simple Songs'

Two reasons to say yes to this project:
Working with Nic's voice and interpretations is always a joy and it had been a while.


Dave's passion for poetry and videopoetry has been a huge influence on me and my work.
I think it's fair to say that Swoon wouldn't be where he's at without Dave.

To the cutting table.
Nic send me the audiofiles of her readings. Very good readings.
I wanted a track with a simple melody that pops up a few times against the backdrop of atmospheric disturbance. I went for this one;


and added a stream of atmospheric noises, clicks and crackles.

For images I went for a combination of simple images of nature, birds, the ocean, movement and structures. Most of it I filmed myself and I added a few pieces of footage by Matthew August, H.Hattori, Swee Sin Eng.

In the editing proces I chose to let slowed down footage of in and out of focus images (with a small touch of 'zen') go into battle with a sometimes frantic and nervous way of editing against the reading and the background noises.

Anyways, have look and listen for yourself;

Words: Dave Bonta
Idea & Voice: Nic Sebastian
Camera: Matthew August, H.Hattori, Swee Sin Eng & Swoon
Concept, Editing & Music: Swoon

The Stockholme Syndrome Pt.2

Soms moet een mens al eens wachten.
En soms gaat alles in één keer.
Heel af en toe kruisen die twee mekaar.

'The Stockholme Syndrome (Pt.2)' is daar een gevolg van.

Vorig jaar maakte ik al eens een filmpje bij het gedicht van Howie Good.
Afgelopen week knutselde ik aan een nieuwe track, die me perfect leek
bij het gedicht.

23 miles out and waiting (Stockholme Syndrome Pt.2)

Voor de stem en de lezing ben ik nog eens gaan aankloppen bij Nic Sebastian.
Deze versie komt van 'Threatening Weather', het audio chapbook dat zij en Howie vorig jaar maakten
voor Whale Sound.

De beelden komen van een nachtelijke wandeling.
Een nachtje doorwerken deed de rest...

Enfin...'t is klaar.

The Stockholme Syndrome (Pt.2)



Woorden: Howie Good
Stem: Nic Sebastian
Concept, camera, montage en muziek: Swoon

The Moon and the Yew Tree (Sylvia Plath)

Soms moet je niet denken.
Doen.
Alles eruit...in één keer, liefst.
Toen ik een week of wat geleden voor het eerst Nic Sebastian haar versie hoorde van 'The Moon and the Yew Tree' van Sylvia Plath, was ik direct verkocht.

The Moon and the Yew Tree

This is the light of the mind, cold and planetary
The trees of the mind are black. The light is blue.
The grasses unload their griefs on my feet as if I were God
Prickling my ankles and murmuring of their humility
Fumy, spiritous mists inhabit this place.
Separated from my house by a row of headstones.
I simply cannot see where there is to get to.

The moon is no door. It is a face in its own right,
White as a knuckle and terribly upset.
It drags the sea after it like a dark crime; it is quiet
With the O-gape of complete despair. I live here.
Twice on Sunday, the bells startle the sky --
Eight great tongues affirming the Resurrection
At the end, they soberly bong out their names.

The yew tree points up, it has a Gothic shape.
The eyes lift after it and find the moon.

The moon is my mother. She is not sweet like Mary.
Her blue garments unloose small bats and owls.
How I would like to believe in tenderness -
The face of the effigy, gentled by candles,
Bending, on me in particular, its mild eyes.

I have fallen a long way. Clouds are flowering
Blue and mystical over the face of the stars
Inside the church, the saints will all be blue,
Floating on their delicate feet over the cold pews,
Their hands and faces stiff with holiness.
The moon sees nothing of this. She is bald and wild.
And the message of the yew tree is blackness - blackness and silence.

Ik wilde beelden (nietszeggende, alleszeggende) in de mist. 't was dus kwestie van de juiste dag af te wachten.
Gisteren was zo'n dag. Een half uurtje filmen vanop de fiets.

Een track had ik al eerder klaar (met dank aan Mahler), sober maar niet echt opgewekt. Mistig.
In the footsteps of his ending
Het verwerken van het geheel gebeurde werkelijk in één geut. De beelden lieten zich, vanzelf bijna, begeleiden door de muziek. Knippen en plakken was vanzelfsprekend deze keer, vanuit de buik.
Enfin, 't is klaar.

The Moon and the Yew Tree



Woorden: Sylvia Plath
Stem: Nic Sebastian (voor Pizzicati of hosanna)
Concept, camera, montage & muziek: Swoon

Peter Quince at the clavier

Enkele weken geleden verscheen er in verschillende kanalen een spijtig bericht.
Whale Sound is niet meer. Jammer.
Whale Sound is dood, lang leve Pizzicati of Hosanna.

Op 'Pizzicati of Hosanna' biedt de multigetalenteerde Nic Sebastian een staalkaart van internationale poëzie van dode schrijvers. Italiaans , Frans, Spaans en Engels zijn de talen waarin ze die dichters een schoon eerbetoon geeft. En daarbij in één moeite door een nieuwe bron geeft aan iedereen die al eens graag een videogedicht maakt.

Ik was nieuwsgierig waar haar mooie blogtitel vandaan kwam en kwam uit bij
Peter Quince at the clavier (Wallace Stevens) 

I

Just as my fingers on these keys

Make music, so the self-same sounds

On my spirit make a music, too.

Music is feeling, then, not sound;

And thus it is that what I feel,

Here in this room, desiring you,

Thinking of your blue-shadowed silk,

Is music. It is like the strain

Waked in the elders by Susanna;

Of a green evening, clear and warm,

She bathed in her still garden, while

The red-eyed elders, watching, felt

The basses of their beings throb

In witching chords, and their thin blood

Pulse pizzicati of Hosanna.

II

In the green water, clear and warm,

Susanna lay.

She searched

The touch of springs,

And found

Concealed imaginings.

She sighed,

For so much melody.

Upon the bank, she stood

In the cool

Of spent emotions.

She felt, among the leaves,

The dew

Of old devotions.

She walked upon the grass,

Still quavering.

The winds were like her maids,

On timid feet,

Fetching her woven scarves,

Yet wavering.

A breath upon her hand

Muted the night.

She turned --

A cymbal crashed,

Amid roaring horns.

III

Soon, with a noise like tambourines,

Came her attendant Byzantines.

They wondered why Susanna cried

Against the elders by her side;

And as they whispered, the refrain

Was like a willow swept by rain.

Anon, their lamps' uplifted flame

Revealed Susanna and her shame.

And then, the simpering Byzantines

Fled, with a noise like tambourines.

IV

Beauty is momentary in the mind --

The fitful tracing of a portal;

But in the flesh it is immortal.

The body dies; the body's beauty lives.

So evenings die, in their green going,

A wave, interminably flowing.

So gardens die, their meek breath scenting

The cowl of winter, done repenting.

So maidens die, to the auroral

Celebration of a maiden's choral.

Susanna's music touched the bawdy strings

Of those white elders; but, escaping,

Left only Death's ironic scraping.

Now, in its immortality, it plays

On the clear viol of her memory,

And makes a constant sacrament of praise.

Een filmpje kon niet uitblijven bij zoveel schoons, maar bleek toch een behoorlijke evenwichtsoefening.

Allereerst wilde ik een track waarin de donkere dreigende ondertoon ons meeneemt naar de zeer geleidelijke intrede van lichtere pianoklanken. Bij de beelden dacht ik direct aan 'een schone Suzanna die een bad neemt', maar wilde wel de 1+1-val vermijden. Ik vond passende beelden in 'Baby Love' (1968, Alastair Reed), een film die verder niets terzake doet. Enig zoom en knipwerk was nodig om het beeldende niet te direct te maken. Hoofdkleur moest groenig zijn, dus heb ik alle beelden een constant bewegende achtergrond gegeven van groen, licht en wazige beelden die ik filmde vanuit een rijdende trein.

Enfin 't is klaar.

Peter Quince at the clavier

Woorden: Wallace Stevens
Stem: Nic Sebastian
Concept, camera, montage, muziek: Swoon
Footage: 'Baby Love' (Alastair Reed)
Moving image archives

Fear, then Oblivion

Enkele maanden geleden   maakte ik voor 't eerst een filmpje naar een gedicht van H.K. Hummel.
Ondertussen haalde dat filmpje, deel van deze triptiek, de selecties bij festivals in Riga en Vancouver.

'On Edward Hopper's Automat' kwam uit Handmade Boats, het eerste audio chapbook van Whale Sound.
Uit diezelfde collectie komt ook het gedicht 'Fear, then Oblivian', opnieuw fantastisch gelezen en geïnterpreteerd door Nic Sebastian, die zelf ook pittige filmpjes maakt tegenwoordig.

Je kan het gedicht hier beluisteren.

Fear, then Oblivion

Without philosophy, one must contend with the immediate
tragedy of a chipped dish.

The jerk and snap of reflex is initial, instinctual, protective.
Flinch and the third eye blinks shut.

Squinting, we watch the thinnest wedge of the world
and call it complete.

The cat, at rest in my lap, jerks alert at each surprise sound,
then settles in again. One must relinquish each disturbance as it comes.

We fear and so refuse to witness what is ours:
love, mishandled love, indifference and little else.

A flurry of anchovies and broken water:
the transparent sea keeps invisible predators.

Helicopters circle the city, sending down a cataract roar
as searchlights displace the night.

Alarms caterwauling this way and that
demarcate the distance between ourselves and new disasters.

Cataclysm does not have to be our offspring.
I will not mother mayhem.

Borne of upheaval, the mountain draws in its clouds,
but keeps its many sheer faces above the cloud-line.

This heart, this mind, these hands, if open, can hold and mend—
if clenched, can only seize or dumbly pummel.

The moon levitates with unseen abandon.
What things refuse to reflect or release?

Holes in the universe. Voids.
Such black matter is not just in space.

Ik wil graag proberen om ook dit gedicht te voorzien van beelden en geluid.
Een voorlopige track is er al.

18% Paranoid

H.K. Hummel gaf me de toestemming om ermee aan de slag te gaan.
De zoektocht naar beelden is begonnen.
Denk chaos, poppen, geloofsmirakels,...

Resultaat hopelijk over onafzienbare tijd.

Propolis, resultaat;

Blij. Trots.

Propolis, de eerste 'videopoem-triptych' van Cellodreams, Whale Sound en Swoon Bildos is afgewerkt en on-line geplaatst.

Het was een enorm fijn, organisch werkproces.
3 dichters - 3 gedichten - 3 artiesten - 3 videogedichten.

Ik heb de drie afzonderlijke filmpjes ook samengevoegd en verknipt tot een letterlijke triptiek.

Propolis




When I don't love you anymore is a wasp 





The lights are on in the museum




Sunday Services



Alle info omtrent het werkproces, credits, en dergelijke staan samen met de filmpjes gepubliceerd op een site: PROPOLIS

Propolis; work in progress - samenwerking, inspiratie en toestemmingen...

Een dag of 10 geleden schreef ik over de opzet van een nieuwe samenwerking.
Samen met Kathy McTavish en Nic Sebastian ging ik op zoek naar dichters en gedichten voor een nieuwe 'videogedicht-triptiek'. De dichters werden gekozen (David Tomaloff, Donna Vorreyer en Lisa Cihlar) Een trio gedichten werd eruit gelicht. Een triptiek in woorden, nu nog beelden, klanken. Een titel.
Propolis.

Nic verzorgde 3 geweldig inspirerende lezingen en Kathy schreef daar dan weer muziek op. De samenwerking is vruchtbaar. Met veel input van en bij elkaars werk. Organisch bijna.

Mijn zoektocht naar beelden heeft ook zijn resultaat opgeleverd.

Inspiratie heb ik in de eerste plaats gevonden bij de schilders
Turner en Goya. Vooral dan in de kleuren en de vulkaan.
Dat bracht me dan weer bij Prelinger Archives waar ik geweldige beelden vond van vulkaanuitbarstingen op Hawaii.

Die vulkaanbeelden vormen de 'achtergrond' van de filmpjes.

Voor de 'voorgrond' wilde ik werken met beelden van bestaande
video-kunstwerken.

Natuurlijk omdat dat alvast eersteklas beeldwerk oplevert, maar ook om bestaande videowerken opnieuw te integreren.
Ze te laten samenvloeien met 3 verschillende kunstvormen (woord, muziek, voordracht)

Om zo uiteindelijk tot een triptiek te komen, die zijn oorsprong dan weer kent in de oude schilderkunst. Enfin een cirkeltje.

Ik heb beelden gezocht en gevonden. Beter nog, ik heb de toestemming gekregen om de beelden te bewerken en te hergebruiken.
Van wie en waaruit de beelden komen, zal te zien zijn in het eindresultaat.
Maar een spreekwoordelijke tip kan ik al wel meegeven in een paar stills.

Kwestie van de eventuele honger aan te scherpen.
Later ongetwijfeld meer.

Savannah Man

Ondanks ik verschillende projecten draaiende hou, is er (vooral tijdens de lange 'exporttijden' van films) veel ruimte om andere zaken te doen. Opruimen thuis, schoonmaken, winkelen,...

Maar meestal benut ik die tijd om een filmpje te maken. Een ander.

Ik wil nog eens de aandacht vestigen op de dichteres Nic Sebastian. De vertolkster en stem krijgt tegenwoordig zoveel aandacht in mijn werk, dat je zou vergeten dat ze zelf ook gedichten schrijft.
Goede.

Savannah Man ( uit 'Forever Will End On Thursday') is er zo eentje.

what might stop him from walking out
into the soughing heat of his
savannah what might keep him
from its burning winds its
tricks its cozy
punishment

his feet are sewn to hot
trails only by wrenching by brute
ripping in his walk might he tear
into the blood table

would he fall then free
and bloody onto cold alien
steppe

De spooky soundtrack vroeg om spooky (Lumière-achtige) beelden.
Die heb ik gevonden in een camera-test (Bell and Howell Filmosound 8) van Jesse James Hennessy

Knip- en plakwerk deed de rest.

Enfin, 't is klaar...

Savannah Man



Woorden en stem: Nic Sebastian
Camera: Jesse James Hennessey
Concept, montage, bewerking en muziek: Swoon

Propolis en selectie Park

Opgetogen.
Dat ben ik.
Opgetogen omdat een eerdere samenwerking resulteerde in een idee.

Opgetogen om dat we op onze 'call for submissions' een geweldige respons kregen.
Meer dan 30 dichters vertrouwden ons hun woorden toe.
Een serieuze stapel gedichten om te lezen, proeven.
Er volgde intensief mailverkeer weg en weer tussen de verschillende tijdzones.
'Dit wel, dit niet...dit klinkt lekker, dit niet, dit is goed...maar moeilijk, dit is moeilijk...maar goed...'
Hoewel we eerst drie gedichten van 1 dichter wilden bewerken, konden we sommige 'overeenkomsten' niet negeren.

Een keuze werd gemaakt. 3 gedichten. 3 dichters, ook. Het wordt een triptiek met (opnieuw) 3 verschillende dichters, die los van elkaar gedichten hebben geschreven die mekaar kunnen opheffen. Verdiepen.

The lights are on in the museum (from Complex Machinery) - David Tomaloff

My heart is open but done with errors. I have placed a number of frequencies under my pillow in hopes my dreams will play in the form of a radio this night. Data drifts in silence, grinning among the faces in the rafters—their ammonia celestial bodies telegraph to the ghosts in the carpeted hall. The light bulb is filled with bees, buzzing out of sequence. They’re dancing like drunken sailors on a weekend pass—temporarily home from the war. If I hold out my hand, I can almost touch the darkness that exists just beyond the pattern cut across it by the light. A shadow on the wall suggests the trees have begun to notice the same.


Sunday Services - Lisa Cihlar

Bees are living in her hair. She is baptized by a summer storm sky roiling and black, pierced with needles of lightning. She will be a hot fever all night. In the morning, gazpacho for coolness and crunch. The bees fly out to pollinate the cucumber’s yellow flowers dripping pollen. That is why she bears them. The next door pig is rooting quackgrass roots. He is a minister on weekends. He claims all of our souls are going fiery. The overturned water tank is his pulpit and nothing grows underneath it in the dark. He passes mushrooms for the body, frigid well water for the sangre. She has enjoyed his sermons in the past, but the more he eats and the bigger he gets, the less sense he is willing to make. He never forgets to pass the collection plate and she always tosses in a smashed tomato or a heavy eggplant. The bees just circle and ignore. Honey drips off her nose and chin now. There is no magic here, just life a half a degree north of the 42nd parallel where we all keep a shotgun in the closet and the sun is up for 15 hours and 15 minutes on the summer solstice.

When I Don't Love You Anymore is a Wasp - Donna Vorreyer


Parasitic, predatory, she flaps two sets of wings
against my tongue, builds a papery nest that absorbs

my saliva, sucks my mouth dry. I stutter out nonsense
to avoid the prick of her ovipositor, its paralytic venom.

It would be easy to avoid this. It would be easy to gag her
out, separate her thorax with my teeth, silence her buzz,

but she is insistent. She wants me to spit her with wild
velocity, stinger first, straight into your patient face.


 
Propolis wordt de titel van de triptiek. Nic sebastian heeft de drie gedichten al ingelezen. Kathy McTavish werkt aan een passende track en ik ben al volop aan het werk met storyboards en beelden.

Later ongetwijfeld meer hierover.

Opgetogen was ik ook (zeer) over het nieuws dat ik geselecteerd ben voor Park Magazine.
Park Magazine is een ambitieus jong magazine met aandacht voor alle vormen van beeldende kunst.
Hun volgende nummer wordt een thema-nummer rond 'crisis'.
3 van mijn films op basis van woorden van Howie Good haalden dus die selectie.
Opgetogen dus.

Flight. Resultaat.

Eergisteren vertelde ik u al over de uit de kluiten gewassen, georkestreerde samenwerking tussen een dichteres, een celliste, een woordkunstenares, een videokunstenaar en ondergetekende.

Ik heb er hier en daar nog aan geschuurd en geknipt de laatste dagen, maar het is tijd om het eindresultaat van die samenwerking los te laten.

'Flight (The Sights and Sounds of Arctic Birds)' is een eerbetoon aan Art Spiegelman (eerder nog aan zijn vader Vladek en zijn moeder Anja).
Zeer recent las ik 'Maus I en II'
Dat verhaal en die beelden zaten al in mijn hoofd toen ik het verzoek kreeg van Helen Vitoria.
De beelden van het Holocaust Memorial in Berlijn had ik al langer ontdekt. Ze lagen zeer voor de hand,
maar ik heb geprobeerd ze genoeg te abstraheren.
Grafisch, bijna.

Het is mijn meest minimalistische video tot op heden.
Het werkproces daarentegen was dat niet. Ik vonde het zeer fijn om al die talenten te bundelen.
Het heeft me extra ideeën gegeven voor de toekomst.

Enfin, 't is klaar.

Flight (The Sights and Sounds of Arctic Birds)



Woorden: Helen Vitoria
Stem: Nic Sebastian
Camera: Ira Mowen
Muziek: Kathy McTavish
Concept, productie, montage en bewerking: Swoon

Met dank aan Art Spiegelman (for Vladek & Anja), Whale Sound, Gold Wake Press, Cellodreams

Flight collaborations...

Het verzoek dat Helen Vitoria mij 2 weken geleden stuurde, belooft uit te monden in een vruchtbare samenwerking tussen verschillende creatieve zielen, die elkaar enkel virtueel kennen (lang leve het net!)

Op vraag van Helen en mij was Nic Sebastian van Whale Sound alvast zo vriendelijk een schone lezing van het gekozen gedicht op te nemen.

Hoewel ik al een 'soundscape' had gemaakt voor 
mijn oorspronkelijke beelden (een verlaten huis, met water ondergelopen vloeren,...) kwam er vorige week een nieuwe kennismaking op aangename wijze roet in dat idee gooien.

Kathy McTavish had via FB kennis gemaakt met mijn werk. Kathy speelt cello en maakt daar zelf ook intrigerende video's bij. Luister en kijk.

"Of ze misschien eens zin had om op basis van een gedicht muziek wilde componeren?"

Ja dus. Heel erg fijn.
Afgelopen weekend kreeg ik een track toegestuurd. Sober, kaal bijna. Donker. Schoon.

De muziek van Kathy, Nic's lezing en de woorden van Helen stuurden me resoluut naar een volledig ander idee.
Op een Vimeo-groep van het Disposable Film Festival  vond ik luchtbeelden van Berlijn (gefilmd met een ballon) Het oorspronkelijke filmpje van Ira Mowen duurt 16 minuten. Eén sample van amper 30 seconden heb ik bewerkt tot een filmpje van 4 min.
Het resultaat mag u later deze week verwachten.

Verzoeken allerhande enzo...

Een andersomvraag (x2).

Normaal vraag ik een dichter of ik zijn of haar gedicht mag gebruiken voor een filmpje.
Deze keer niet.
Vorige week kreeg ik een vraag van Helen Vitoria; of ik eens wilde kijken of het mogelijk was om op basis van één van haar gedichten een filmpje te maken.
Een fijne evolutie.
Hier komt ongetwijfeld een vervolg op...
Eerst ben ik begonnen met te lezen wat de dame zowal heeft geschreven...

Iets als The Sights and Sounds of Arctic Birds
(afbeelding: Anthropology by Peter Schwartz )
sprong er meteen uit. In vorm, opzet, maar vooral in sfeer.
In samenspraak met de schrijfster, hebben we Nic Sebastian van Whale Sound gevraagd om een lezing te doen van het gedicht.

The Sights and Sounds of Arctic Birds

i.
he says it has something to do with heartless creatures, like wolves. Or the way they feed off one
another’s echo and follow blood trails in the snow. Sea birds fly low, they reverse their patterns.

i(a): Predation has something to do with this. The shortening of Autumn days.

ii.
she says grief passes in exactly six months and you emerge cleansed. She draws a circle in the
snow with a stick, there are no real stages, it is not methodized like feathers.

ii(a): Kingfishers are scouring near the reed mace. A lull over the water.

iii.
I wait for the birds to settle down, migration becomes too powerful at times. I forget the window,
leave it open−
They bypass latitudes: adapt to suitable winter habitats.

iii(a): A reserve area of land, without body.

Een eerste voorzichtige poging tot klanken leverde alvast volgende track op:

Arctic Birds 

De afwerking, met beelden is voor later.

Normaal stuur ik filmpjes op naar festivals en wedstrijden in de hoop een selectie uit de brand te slepen en een screening te krijgen.
Deze keer niet.
Twee weken geleden kreeg ik vanuit Litouwen (Riga) van de dichters/kunstenaarsgroep Orbita de vraag of ze één van mijn filmpjes mochten spelen op hun festival 'word in motion'
Een fijne evolutie.
Op 3 september zullen zij, naast een hele hoop andere fijne vleeswaren 'On Edward Hopper's Automat' (mijn filmpje naar een gedicht van HK Hummel over een schilderij van Edward Hopper) spelen. En daar ben ik héél blij mee.



Andere zaken blijven nog bij het oude.
Zo heeft de onvermoeibare Dave Bonta nog een paar van mijn filmpjes geselecteerd voor zijn 'Moving Poems'. Een gegeven waar ik nog altijd blij van wordt.

Allemaal zaken die me vooruit blijven duwen in de zoektocht naar de juiste balans tussen beeld , woord en geluid. Met veel plezier.

The Universe

Gisteren plaatste ik een bericht over de komst van 'The Universe' naar een gedicht van Neil Ellman, gelezen door Nic Sebastian (voor Whale Sound)

Het filmpje is klaar.
Het werd ook al meteen opgepikt door Moving Poems.

Fijn zo.

'The Universe'



Woorden: Neil Ellman
Stem: Nic Sebastian (For Whale Sound)
Camera, montage, bewerking en muziek: Swoon
Dank aan:
Whale Sound (whalesound.wordpress.com/​)
Bolts of silk (boltsofsilk.blogspot.com/​2009/​09/​universe-by-neil-ellman.html)
McDonsco, Double Jack Black, Citizen Exeptional voor hun beelden.

The Universe

Bij zo'n allesomvattende titel kan je allen maar afkomen met beelden van het weer.
Voilà.

'Universe' (Bolts Of Silk, 2009) is een gedicht dat ik heb 'gevonden' op Whale Sound.
Die fantastische collectie prachtige lezingen van en door Nic Sebastian blijft voorlopig een bron van inspiratie.

Neil Ellman is de schrijver en hij was zo vriendelijk om de toestemming te geven dit gedicht te gebruiken.

Een muziekje lag al klaar (met een sample van Moondog):
The beginning

Universe

The universe expands, contracts,
Curls back upon itself,
Crashes in thunderous jolts
Unheard in spaceless space.

The universe begins and ends
Begins again somewhere
Where there is no where
And ends where it begins.

The universe gives birth
To cosmic eggs, itself an egg,
A progeny of stars and nebulae

Racing to the end of endless time.

The universe unfolds, a dream,
Traveling at the speed of light
And standing still while it surveys
The loneliness of strings.

Mijn eerste gedachte was; veel te veel mensen, en dieren en eten, en drukte, en...

Mijn tweede Noorderlicht en ijs en sneeuw, en...

Ik heb enkele dagen liggen spelen met beelden allerhande uit die 2 gedachtengangen.

Er is niet heel veel van over gebleven.

Niks eigenlijk...Ik had nog ergens beelden liggen van een geweldige storm die door de bomen jaagt.

Heel veel slecht weer...
Die wilde ik knippen en plakken over de voordracht van Nic. Dat werkte, maar niet in combinatie met de beelden van mijn eerste gedacht.
Herdenken dus.
'After the flood' spookte door mijn hoofd. Als beeld, als idee.
Als ik dat 'googelde' kwam ik bij beelden van de overstroming van de Sandy River (Lolo Pass) en de St.George Flood.
Maar was er niet nodig. Enkel de toevoeging van het geluid van een onweer boven Mechelen van enkele weken terug...

Enfin, 't is op komst...

There are howling wolves

Nic Sebastian, die al voor enkele geweldige lezingen zorgde in mijn laatste filmpjes, is zelf ook schrijfster. Het was dus enkel een kwestie van tijd voor er een gedicht van haar zou fungeren
als basis voor een nieuw werk.

'There are howling wolves' komt uit de bundel 'Dark And Like A Web (Brief Notes On and To the Divine by Nic Sebastian)' (Broiled Fish & Honeycomb Nanopress, 2011)

Die gedichten liggen op het net voor het oprapen. Zo maar voor iedereen met goede ogen en oren.
Voor iedereen die er goesting in heeft.

There are howling wolves

there are howling wolves
among the poplars
their voices tessellate the night
and we vibrate

the moon is off course
sliding mercury drunk above us
in some blunt mistaken arc

who will rescue
the shattered constellations
who will pick up the pieces
of this night

who will tell the wolves
we are not coming
we never were

Ze zorgde zelf voor een kristalheldere lezing. (voor de hele bundel trouwens)
Een gepaste track had ik al in gedachte.

 

Voor de beelden ben ik het niet zo 'ver' gaan zoeken. Tijdens mijn omzwervingen op het net voor gepaste beelden van een ander filmpje kwam ik genoeg beelden tegen die hier perfect voor zouden passen.
Nacht. Autostrades. Mensen.
Ik heb die nachtbeelden vertraagd, versneld en vermengd
met eigen opnames van een nachtritje naar Amsterdam.
Het was een beetje de bedoeling dat de drie delen (muziek, gedicht-stem en beelden)
op mekaars 'ritme' zouden beginnen glijden... of zoiets...

Enfin, 't is klaar.

There are howling wolves



Woorden en stem: Nic Sebastian
Concept, bewerking, montage en muziek: Swoon