Flight. Resultaat.

Eergisteren vertelde ik u al over de uit de kluiten gewassen, georkestreerde samenwerking tussen een dichteres, een celliste, een woordkunstenares, een videokunstenaar en ondergetekende.

Ik heb er hier en daar nog aan geschuurd en geknipt de laatste dagen, maar het is tijd om het eindresultaat van die samenwerking los te laten.

'Flight (The Sights and Sounds of Arctic Birds)' is een eerbetoon aan Art Spiegelman (eerder nog aan zijn vader Vladek en zijn moeder Anja).
Zeer recent las ik 'Maus I en II'
Dat verhaal en die beelden zaten al in mijn hoofd toen ik het verzoek kreeg van Helen Vitoria.
De beelden van het Holocaust Memorial in Berlijn had ik al langer ontdekt. Ze lagen zeer voor de hand,
maar ik heb geprobeerd ze genoeg te abstraheren.
Grafisch, bijna.

Het is mijn meest minimalistische video tot op heden.
Het werkproces daarentegen was dat niet. Ik vonde het zeer fijn om al die talenten te bundelen.
Het heeft me extra ideeën gegeven voor de toekomst.

Enfin, 't is klaar.

Flight (The Sights and Sounds of Arctic Birds)



Woorden: Helen Vitoria
Stem: Nic Sebastian
Camera: Ira Mowen
Muziek: Kathy McTavish
Concept, productie, montage en bewerking: Swoon

Met dank aan Art Spiegelman (for Vladek & Anja), Whale Sound, Gold Wake Press, Cellodreams

Flight collaborations...

Het verzoek dat Helen Vitoria mij 2 weken geleden stuurde, belooft uit te monden in een vruchtbare samenwerking tussen verschillende creatieve zielen, die elkaar enkel virtueel kennen (lang leve het net!)

Op vraag van Helen en mij was Nic Sebastian van Whale Sound alvast zo vriendelijk een schone lezing van het gekozen gedicht op te nemen.

Hoewel ik al een 'soundscape' had gemaakt voor 
mijn oorspronkelijke beelden (een verlaten huis, met water ondergelopen vloeren,...) kwam er vorige week een nieuwe kennismaking op aangename wijze roet in dat idee gooien.

Kathy McTavish had via FB kennis gemaakt met mijn werk. Kathy speelt cello en maakt daar zelf ook intrigerende video's bij. Luister en kijk.

"Of ze misschien eens zin had om op basis van een gedicht muziek wilde componeren?"

Ja dus. Heel erg fijn.
Afgelopen weekend kreeg ik een track toegestuurd. Sober, kaal bijna. Donker. Schoon.

De muziek van Kathy, Nic's lezing en de woorden van Helen stuurden me resoluut naar een volledig ander idee.
Op een Vimeo-groep van het Disposable Film Festival  vond ik luchtbeelden van Berlijn (gefilmd met een ballon) Het oorspronkelijke filmpje van Ira Mowen duurt 16 minuten. Eén sample van amper 30 seconden heb ik bewerkt tot een filmpje van 4 min.
Het resultaat mag u later deze week verwachten.

Ademloos. Resultaat.

Onder het moto 'op tijd loslaten' heb ik besloten niet verder te schaven en schrapen aan mijn bewerking van 'Ademloos' van Delphine Lecompte (uit 'De dieren in mij' De Contrabas, 2009)

Er is een beer, er zijn mensen die zich te goed doen aan een beetje 'zwembadplezier'.
Er is waterschade. Letterlijk en figuurlijk...


Enfin, 't is klaar...

Ademloos



Woorden: Delphine Lecompte
Stem: Arlekeno Anselmo
Camera, bewerking, montage en muziek: Swoon
Bronbeelden Beer: Troy & Paula Scott
Bronbeelden Zwembad: Nathan Rotic

Ademloos

Begin deze maand schreef ik al over Delphine Lecompte.

Het gedicht dat ik wil voorzien van beelden en geluid is gekozen.
Ademloos (uit 'De dieren in mij' De Contrabas, 2009)

Ademloos

Toen je auto de tunnel indook
hielden we onze adem in
dat hadden we zo afgesproken
nog voor ik het licht aan het einde zag
had ik al opgegeven en driemaal mijn longen gevuld
maar zonder jouw adem naast mij
voelde het alsof ze werden gevuld met natte aarde.

Ademloos bereiken we de parking
van een vijandige meubelketen
waar je gerookte zalm op Zweeds brood kan eten
terwijl je kinderen of die van een ander
verdrinken in een bad van ballen
of simpelweg worden meegelokt.

Je kocht een sofa voor je dochter
die alle mysterie uit haar leven heeft gebannen
en dus werkt aan winsten op varkenskoteletten
het werd een beige sofa met rode spikkels
waar je geen aanstoot aan kan nemen.

Op de terugweg werden we bevangen
door smog en weemoed
jij door smog
ik door beide

Een voorlopige klankband is er al;

Ademloos
 

Sindsdien heb ik al flink wat beeldmateriaal bewerkt, gemaakt, gezocht...
Verschillende ideeën hebben de spreekwoordelijke revue gepasseerd.
2 oude mensen op een bankje, luchtbeelden, een winkelcentrum,...
Het waren vooral beelden die de sfeer van alledaagsheid en argeloosheid moesten weergeven.
Niks werkte.
Opnieuw dus. Verder zoeken, schaven. Ik wilde ook een dier (of meerdere)
Hoewel in Ademloos geen beest zit, zitten er in haar bundel veel. Het zou fijn zijn moest het filmpje een stuk van de beestenboel in heer bundel meekrijgen.

Argeloos.

Een tijdje terug heb ik via Dave Bonta zijn thuisbasis geweldige nachtbeelden gevonden van
een beer (credit Troy and Paula Scott)
Die hebben de sfeer die ik zocht. Van hieruit kan ik verder. 8MM-beelden van zwembadplezier (argeloos) en een oud filmpje dat waterschade heeft geleden kunnen het geheel samentrekken.

Resultaat op komst.

Verzoeken allerhande enzo...

Een andersomvraag (x2).

Normaal vraag ik een dichter of ik zijn of haar gedicht mag gebruiken voor een filmpje.
Deze keer niet.
Vorige week kreeg ik een vraag van Helen Vitoria; of ik eens wilde kijken of het mogelijk was om op basis van één van haar gedichten een filmpje te maken.
Een fijne evolutie.
Hier komt ongetwijfeld een vervolg op...
Eerst ben ik begonnen met te lezen wat de dame zowal heeft geschreven...

Iets als The Sights and Sounds of Arctic Birds
(afbeelding: Anthropology by Peter Schwartz )
sprong er meteen uit. In vorm, opzet, maar vooral in sfeer.
In samenspraak met de schrijfster, hebben we Nic Sebastian van Whale Sound gevraagd om een lezing te doen van het gedicht.

The Sights and Sounds of Arctic Birds

i.
he says it has something to do with heartless creatures, like wolves. Or the way they feed off one
another’s echo and follow blood trails in the snow. Sea birds fly low, they reverse their patterns.

i(a): Predation has something to do with this. The shortening of Autumn days.

ii.
she says grief passes in exactly six months and you emerge cleansed. She draws a circle in the
snow with a stick, there are no real stages, it is not methodized like feathers.

ii(a): Kingfishers are scouring near the reed mace. A lull over the water.

iii.
I wait for the birds to settle down, migration becomes too powerful at times. I forget the window,
leave it open−
They bypass latitudes: adapt to suitable winter habitats.

iii(a): A reserve area of land, without body.

Een eerste voorzichtige poging tot klanken leverde alvast volgende track op:

Arctic Birds 

De afwerking, met beelden is voor later.

Normaal stuur ik filmpjes op naar festivals en wedstrijden in de hoop een selectie uit de brand te slepen en een screening te krijgen.
Deze keer niet.
Twee weken geleden kreeg ik vanuit Litouwen (Riga) van de dichters/kunstenaarsgroep Orbita de vraag of ze één van mijn filmpjes mochten spelen op hun festival 'word in motion'
Een fijne evolutie.
Op 3 september zullen zij, naast een hele hoop andere fijne vleeswaren 'On Edward Hopper's Automat' (mijn filmpje naar een gedicht van HK Hummel over een schilderij van Edward Hopper) spelen. En daar ben ik héél blij mee.



Andere zaken blijven nog bij het oude.
Zo heeft de onvermoeibare Dave Bonta nog een paar van mijn filmpjes geselecteerd voor zijn 'Moving Poems'. Een gegeven waar ik nog altijd blij van wordt.

Allemaal zaken die me vooruit blijven duwen in de zoektocht naar de juiste balans tussen beeld , woord en geluid. Met veel plezier.

The Universe

Gisteren plaatste ik een bericht over de komst van 'The Universe' naar een gedicht van Neil Ellman, gelezen door Nic Sebastian (voor Whale Sound)

Het filmpje is klaar.
Het werd ook al meteen opgepikt door Moving Poems.

Fijn zo.

'The Universe'



Woorden: Neil Ellman
Stem: Nic Sebastian (For Whale Sound)
Camera, montage, bewerking en muziek: Swoon
Dank aan:
Whale Sound (whalesound.wordpress.com/​)
Bolts of silk (boltsofsilk.blogspot.com/​2009/​09/​universe-by-neil-ellman.html)
McDonsco, Double Jack Black, Citizen Exeptional voor hun beelden.

The Universe

Bij zo'n allesomvattende titel kan je allen maar afkomen met beelden van het weer.
Voilà.

'Universe' (Bolts Of Silk, 2009) is een gedicht dat ik heb 'gevonden' op Whale Sound.
Die fantastische collectie prachtige lezingen van en door Nic Sebastian blijft voorlopig een bron van inspiratie.

Neil Ellman is de schrijver en hij was zo vriendelijk om de toestemming te geven dit gedicht te gebruiken.

Een muziekje lag al klaar (met een sample van Moondog):
The beginning

Universe

The universe expands, contracts,
Curls back upon itself,
Crashes in thunderous jolts
Unheard in spaceless space.

The universe begins and ends
Begins again somewhere
Where there is no where
And ends where it begins.

The universe gives birth
To cosmic eggs, itself an egg,
A progeny of stars and nebulae

Racing to the end of endless time.

The universe unfolds, a dream,
Traveling at the speed of light
And standing still while it surveys
The loneliness of strings.

Mijn eerste gedachte was; veel te veel mensen, en dieren en eten, en drukte, en...

Mijn tweede Noorderlicht en ijs en sneeuw, en...

Ik heb enkele dagen liggen spelen met beelden allerhande uit die 2 gedachtengangen.

Er is niet heel veel van over gebleven.

Niks eigenlijk...Ik had nog ergens beelden liggen van een geweldige storm die door de bomen jaagt.

Heel veel slecht weer...
Die wilde ik knippen en plakken over de voordracht van Nic. Dat werkte, maar niet in combinatie met de beelden van mijn eerste gedacht.
Herdenken dus.
'After the flood' spookte door mijn hoofd. Als beeld, als idee.
Als ik dat 'googelde' kwam ik bij beelden van de overstroming van de Sandy River (Lolo Pass) en de St.George Flood.
Maar was er niet nodig. Enkel de toevoeging van het geluid van een onweer boven Mechelen van enkele weken terug...

Enfin, 't is op komst...

Nightvision (This was supposed to be about Karl, but it didn't end up that way)

In een eerder bericht schreef ik over het gedicht 'This was supposed to be about Karl, but it didn't end up that way' van Sherry O'Keefe

Het is gelukt om de beelden van Kristoffer Jansson en Keith Marcel samen te voegen alsof ze voor één project gemaakt waren.

Voor mij is dit filmpje het slotstuk van een 'triptiek'.
Samen met 'There are howling wolves' en 'On Edward Hopper's Automat' vormt 'Nightvision' een
drieluik waarin ik heb geprobeerd de sfeer, de gevoelens, de gebeurtenissen van de nacht te vatten.

Nightvision (This was supposed to be about Karl, but it didn't end up that way)



Gedicht: Sherry O'Keefe
Stem: Nic Sebastian (voor Whale Sound)
Camera: Kristoffer Jansson, Keith Marcel, John Freigang, en Swoon
http://www.vimeo.com/kristofferj
http://keithmarcel.com/
Concept, montage en muziek: Swoon
Dank aan Cameron McCoy, Alexander Frederiksson.

uit 'Vandaar dit huwelijksleven' (Sylvia Hubers)

Sylvia Hubers is een Nederlandse schrijfster. Bijna vier bundels, kortverhalen, stadsdichter Haarlem...
Haar 3e bundel 'Vandaar dit huwelijksleven'  (Prometheus, 2009) is een plezier om te lezen.
Het maakt me zeer nieuwsgierig naar nummer 4 (God gaf ons apparaten)

Over 'Vandaar dit huwelijksleven' schreef men mooie dingen:

"Hier hebben we een vrouw aan het woord die naakte gekte en waanzin toelaat of aantrekt, en daar, in jaloersmakende buien van vormbewustzijn, een klap aan uitdeelt, waarna er zelfs voor Opel- en Ford-rijders te genieten poëzie uitrolt. Om die klap uit te delen en de gekte/waanzin te betrappen, heeft Hubers geen moeilijke woorden nodig. Integendeel. Met huis-, tuin- en keukentaal, die dicht bij die van de Libelle ligt, creëert ze soms bevrijdende, soms benauwende universa" (Hans Van Willigenburg)
"De gedichten van Sylvia Hubers zijn kordaat en puntig. Er zijn prozagedichten met grappige titels als we drinken onze rode port en houden onze kop. Het zijn kleine monologen of dialogen, over het rechtleggen van een kleed, of dat de hemel van alle mensen is nu Jan Wolkers er woont. Op een innemende manier laat Hubers de hulpeloosheid zien van de mens, die van vergissingen logica probeert te maken. Het is poëzie die het heel goed doet in de voordracht, door het onderkoelde absurdisme spreken de gedichten meteen aan." (Erik Lindner)


wat mij vooral aantrok in de bundel zijn die gedichten waarin ze speelt met de grenzen tussen poëzie en proza (Korte -zeer korte- verhalen). 

Howie Good (de kijkers van mijn filmpjes wel bekend) doet dat soms ook en schreef er ook over;

“One of the defining characteristics of poetry for me is that it suggests a lot with a little. Prose can be discursive, but I see poetry as the most concentrated form of literary expression. It’s the difference, if you will, between the spread of a shotgun blast and the precision of a rifle shot. I am attracted to prose poetry in part because it can exploit this difference. A prose poem looks like prose, but acts like poetry, beautiful in its ambiguity” (Howie Good)

Het is van één van die 'proza-gedichten' (bv Het kleed in de gang) waar ik een filmpje van wil maken. De toestemming heb ik gevraagd en gekregen.
Altijd fijn, zo'n nieuw gegeven om mee te spelen.

Het kleed in de gang

Ik heb het kleed in de gang, ik heb
het kleed in de gang, het kleed in de gang,
heb ik - en ik heb gezien dat het scheef lag-

niet rechtgetrokken, ik heb een uur, een uur lang
het kleed in de gang niet rechtgetrokken, ik heb
dat pas na een uur gedaan. De dokter zei dat het
niet nodig was het kleed in de gang voortdurend
recht te trekken, en het zou kunnen dat hij gelijk
heeft, het zou kunnen, maar hoe kan ik nou het
kleed in mijn hoofd rechttrekken als het in de
gang al niet eens recht ligt. Eerst de gang en dan
mijn hoofd. De dokter zei dat het kleed niet in mijn
hoofd hoort te zitten. Maar hoe krijg je een kleed
uit je hoofd. Uit de gang. Ja. Ik stel mij voor
hoe ik op een ochtend het kleed oprol het de trap
af laat hupsen en het op de stoep neerleg om door
jan en alleman mee te laten nemen. Maar hoe weet
ik dan dat het bij jan en alleman in huis recht ligt?
En hoe weet ik of ik zelf dan niet een ander kleed
neer ga leggen in mijn gang en dan zitten er twéé
kleden in mijn hoofd. De dokter zegt dat ik het kleed
expres scheef moet leggen. Ik moet naar de gang gaan
ik moet het kleed aankijken en het niet één centimeter
niet twéé centimeter, maar drie of vier centimeter uit
het lood leggen. En ik moet dan rustig gaan slapen.
De volgende dag moet ik wakker worden, constateren
dat er helemaal niets verkeerd is gegaan!

There are howling wolves

Nic Sebastian, die al voor enkele geweldige lezingen zorgde in mijn laatste filmpjes, is zelf ook schrijfster. Het was dus enkel een kwestie van tijd voor er een gedicht van haar zou fungeren
als basis voor een nieuw werk.

'There are howling wolves' komt uit de bundel 'Dark And Like A Web (Brief Notes On and To the Divine by Nic Sebastian)' (Broiled Fish & Honeycomb Nanopress, 2011)

Die gedichten liggen op het net voor het oprapen. Zo maar voor iedereen met goede ogen en oren.
Voor iedereen die er goesting in heeft.

There are howling wolves

there are howling wolves
among the poplars
their voices tessellate the night
and we vibrate

the moon is off course
sliding mercury drunk above us
in some blunt mistaken arc

who will rescue
the shattered constellations
who will pick up the pieces
of this night

who will tell the wolves
we are not coming
we never were

Ze zorgde zelf voor een kristalheldere lezing. (voor de hele bundel trouwens)
Een gepaste track had ik al in gedachte.

 

Voor de beelden ben ik het niet zo 'ver' gaan zoeken. Tijdens mijn omzwervingen op het net voor gepaste beelden van een ander filmpje kwam ik genoeg beelden tegen die hier perfect voor zouden passen.
Nacht. Autostrades. Mensen.
Ik heb die nachtbeelden vertraagd, versneld en vermengd
met eigen opnames van een nachtritje naar Amsterdam.
Het was een beetje de bedoeling dat de drie delen (muziek, gedicht-stem en beelden)
op mekaars 'ritme' zouden beginnen glijden... of zoiets...

Enfin, 't is klaar.

There are howling wolves



Woorden en stem: Nic Sebastian
Concept, bewerking, montage en muziek: Swoon

What do animals dream? Remake/Remodel.

In een bericht eerder deze maand had ik het over de wens om een andere versie te maken van "What do animals dream?

Navraag gedaan bij Yahia Lababidi of ik zijn gedicht opnieuw mocht voorzien van beelden.
Dat mocht. Gelukkig, want ik had al een idee, en beelden, en geluid, en...


En toch heeft het even geduurd.
Vertrokken van het idee dat het 'minder experimenteel' moest zijn, maar wel 'zeer dromerig', 'minder nerveus', maar wel 'ijler', 'minder beeldrijk', maar 'krachtiger', had ik het mezelf niet direct gemakkelijk gemaakt.
Veel geschrapt. Idee na idee, beeld na beeld.
Het enige dat uiteindelijk overbleef was het idee van de bomen. En het licht.
Veel bomen en veel licht.

Ja, Alice in Wonderland is niet ver weg (in mijn eigen verbeelding toch niet).
En ja, het is toch weer behoorlijk experimenteel (geworden).

Enfin,...
't Is klaar.

What do animals dream?



Gedicht en stem: Yahia Lababidi
Stem (fluister): Arlekeno Anselmo
Concept, montage, bewerking en muziek: Swoon
met dank aan: Hakusuikai, Crisis Chronicle Press

Nieuwe uitdaging: De dieren in mij.

Delphine Lecompte (ja, de kleindochter van) schrijft.
Haar debuutroman was Engels.
Kittens in the Boiler (Thieves Jargon Press, 2005)

Ze schrijft ook gedichten.
En ze doet dat goed.
Over buitenbeentjes en beesten. Soms grillig.
Vaak met een hoek af.
Grappig ook.

Vorig jaar won haar bundel 'De dieren in mij' (De Contrabas, 2009) de C. Buddingh’-prijs voor beste poëziedebuut.
Dit jaar kreeg ze (samen met Erik Spinoy) voor diezelfde bundel ook
de Provinciale prijs letterkunde.
Ze is stadsdichter van Damme, werkt part-time met bejaarden in een OCMW woonzorgcentrum ('Zij geven mij inspiratie voor mijn teksten en gedichten')

Vorig jaar, ook, verscheen al haar tweede bundel 'Verzonnen prooi' (weerom een sterke titel)
 Daarover schreef iemand dan weer:

"Ik weet evenwel niet zo goed wat ik van haar gedichten moet vinden. Enerzijds, en nu chargeer ik, denk ik: wat een ego-exhibitionisme, wat een etalering van baarlijke nonsens, wat een zwaar aangezet absurdisme, wat een aanstellerij en ternauwernood ingehouden hysterie, wat een zottenklap en oplepeling van doldwaze anekdotes...
Opnieuw: en juist daarin schuilt haar oorspronkelijkheid, haar eigenzinnigheid, haar 'authenticiteit', als je dat omstreden en obsolete begrip eens van stal mag halen, afstoffen en oppoetsen...
Op haar geheel eigen wijze is Delphine Lecompte bijzonder eloquent, al maakt ze gaandeweg haar gedichten tal van bokkensprongen en buitelingen. Soms lijkt het wel alsof iets een barst in haar gedachten slaat, waardoor die zich razendsnel vertakken..."

Ik vond 'De dieren in mij' sterk. Beeldrijk.
een uitdaging om te voorzien van geluid en beeld.

'Of ik haar woorden mocht gebruiken in een filmpje?'

'Natuurlijk!! Ik zou dat een hele eer vinden.'

Op komst in de (al dan niet nabije) toekomst een filmpje op basis van een gedicht uit 'De dieren in mij' Bijvoorbeeld.

Ademloos

Toen je auto de tunnel indook
hielden we onze adem in
dat hadden we zo afgesproken
nog voor ik het licht aan het einde zag
had ik al opgegeven en driemaal mijn longen gevuld
maar zonder jouw adem naast mij
voelde het alsof ze werden gevuld met natte aarde.

Ademloos bereiken we de parking
van een vijandige meubelketen
waar je gerookte zalm op Zweeds brood kan eten
terwijl je kinderen of die van een ander
verdrinken in een bad van ballen
of simpelweg worden meegelokt.

Je kocht een sofa voor je dochter
die alle mysterie uit haar leven heeft gebannen
en dus werkt aan winsten op varkenskoteletten
het werd een beige sofa met rode spikkels
waar je geen aanstoot aan kan nemen.

Op de terugweg werden we bevangen
door smog en weemoed
jij door smog
ik door beide