Om dezelfde redenen als bij 'Of Wel' (re-edit 2012) heb ik ook 'Ochtend (Dawning)' naar een gedicht van Yahia Lababidi een nieuwe jas (van dezelfde stof) omgedaan. Ochtend was de vertaling die Katelijne De Vuyst maakte voor een publicatie door Het Poëziecentrum vorig jaar.
Ingekort, 2 beeldstromen naast mekaar, maar dezelfde visuele ideeën.
Ochtend / Dawning
Woorden: Yahia Lababidi
Vertaling: Katelijne De Vuyst
Stem: Arlekeno Anselmo
Concept, camera, bewerking, montage, muziek: Swoon
Dank: Keith Mueller (paarden) en Poëziecentrum (vertaling)
Een tijdje terug plaatste Yahia Lababidi een nieuw gedicht op zijn FB-wall. Breath viel me meteen op. Een zacht eerbetoon aan onze aarde. Een gebed bijna.
Een vriendelijk vragen naar tijd en aandacht voor de zichtbare en verborgen schoonheid van de natuur.
Breath
Beneath the intricate network of noise
there’s a still more persistent tapestry
woven of whispers, murmurs and chants
It’s the heaving breath of the very earth
carrying along the prayer of all things:
trees, ants, stones, creeks and mountains alike
All giving silent thanks and remembrance
each moment, as a tug on a rosary bead
while we hurry past, heedless of the mysteries
And, yet, every secret wants to be told
every shy creature to approach and trust us if
only we patiently listen, with all our senses.
Hij stuurde mij het gedicht en een opname (zonder enige bijbedoeling), maar ik was blij met de eer en de kans.
In de weken hiervoor heb ik redelijk wat beelden geschoten van herfstbladeren, blurry shots van bomen,... Iets in mij stuurde me naar die opnames toen ik aan het filmpje begon.
Mijn idee was om één stroom van kleuren (in verschillende lagen) te laten lopen over het scherm, terwijl er tijdens het voordragen een bijna pulserende (als een hart) beweging in de stroom te brengen.
Michaël Vandebril staat op zijn beurt dan weer op het Crossing Border Festival. Hij gaat tijdens zijn optreden in de Bourla ook beelden en geluid van mij gebruiken. Beelden van wat later één van de filmpjes (De Wachttoren, foto) gaat worden bij zijn toekomstige bundel 'Het vertrek van Maeterlinck'
En dat laatste sluit dan (eindelijk) perfect aan bij de titel van dit stukje.
Als 'vingeroefening' of als 'teaser voor de teaser' maakte ik deze week alvast een filmpje bij één van zijn oudere gedichten.
DE DROOM VAN DE TRAPPEN
aan de aandrang van de trap ontsluiert zich een nieuwe trap ik zie de stad
de bomen werpen geurende doosvruchten de torres van salmona klieven
de lage wolken ik kreuk een eucalyptusblad tussen duim en wijsvinger de geluiden
van ronkende motoren de motoren van bogotá stijgen op als de vogels van zalamea
maria slingert heen en weer tussen je witte smalle borsten waarheen
zullen we gaan jij en ik wanneer de avond de lucht de warmte ontvlucht
mijn herinnering schuift met het inzicht van copernicus de duisternis in
nieuwe orchideeën duwen zich door de hete spleten van de asfaltjungle
ik spartel opwaarts wanneer je zijn naam als een zalm in je mond neemt
de gestapelde stenen vullen zich met parende vogels drie gewapende mannen
met dunne laarzen volgen ons met zachte ogen waar gaat de tijd heen
die in de verte zichtbaar verkleint tot het punt dat we afscheid nemen
als een moeder die haar kinderen verlaat om terug te komen met handen van fruit en water
Woorden & stem: Michaël Vandebril
Vertaling: Brian Doyle
Concept, camera, montage & muziek: Swoon
Dank: BOEST, René Clemencic's Consort
(Treated sample Carmina Burana), The Upstate Soundscape Radio Show (Intro), Tomas & Erika Perinteinen (Tango), René Franken.
Een half jaar geleden maakte ik (een nogal experimenteel) filmpje op basis van het gedicht
'What do animals dream?" van Yahia Lababidi.
Een filmpje waarvan ik het werkproces meer naar waarde schat dan het eindresultaat...
Nu kreeg ik eerder deze week Yahia zijn laatste dichtbundel "Fever Dreams" toegestuurd.
(Bestellen. Betalen. Beleven!)
Daarin staat ook 'What do animals dream' en prompt kreeg ik goesting om het gedicht opnieuw van klank en beeld te voorzien.
Anders deze keer.
Ik denk hierbij aan sp(r)ookachtige, warme beelden van bossen en takken...een meer zweverige track (fearless in reverse) en veel beestekes natuurlijk.
What do animals dream?
Do they dream of past lives and unlived dreams
unspeakably human or unimaginably bestial?
Do they struggle to catch in their slumber
what is too slippery for the fingers of day?
Are there subtle nocturnal intimations
to illuminate their undreaming hours?
Are they haunted by specters of regret
do they visit their dead in drowsy gratitude?
Or are they revisited by their crimes
transcribed in tantalizing hieroglyphs?
Do they retrace the outline of their wounds
or dream of transformation, instead?
Do they tug at obstinate knots
inassimilable longings and thwarted strivings?
Are there agitations, upheavals or mutinies
against their perceived selves or fate?
Are they free of strengths and weaknesses peculiar
to horse, deer, bird, goat, snake, lamb or lion?
Are they ever neither animal nor human
but creature and Being?
Do they have holy moments of understanding
deep in the seat of their entity?
Do they experience their existence more fully
relieved of the burden of wakefulness?
Do they suspect, with poets, that all we see or seem
is but a dream within a dream?
Or is it merely a small dying
a little taste of nothingness that gathers in their mouths?
Op komst:
Unentitled. Naar een gedicht van Yahia Lababidi.
Yahia droeg het gedicht zelf voor tijdens een interview bij 'The Writer Center' (24/06/2010)
Unentitled
I have not found the key to myself
the one that will get the high gates
to swing wide open , and the lights
to come on, at once
When not denied entrance entirely
I fumble in the dark and stumble
blindly, run into doors and walls
groping and hoping
I knock my head against false ceilings
and trip on traps I forgot to remember
then start at the sight of my reflection
bumping into myselves.
Van die opname maakte ik een track, en de
afwerking met beelden is op komst.
Steeds meer filmpjes worden door steeds meer andere websites opgepikt...
Het is voor mij plezant om te zien hoe die kringetjes blijven uitdijen.
Dog Star Man, ook naar een gedicht van Howie Good, vond dan weer zijn weg naar de blogs "Read This Magazine", "Desire Mostly" en "The Plebian Rag" (hier en hier en hier).
Jellyfish, naar het gedicht van Andrea Gibson viel dan weer zo in de smaak bij de schrijfster dat ze het filmpje gaat verspreiden langs haar verschillende kanalen.
Meer nieuws daarover later.
Nu verderwerken aan 'Unentitled'.
De samenwerking tussen Yahia Lababidi en mezelf is al behoorlijk vruchtbaar gebleken.
Morgen (30/04/2011) worden er verschillende gedichten van hem gepubliceerd in The Tower Journal, waarbij 'ons' filmpje 'Words' (met een extra introductiepagina omtrent ondergetekende) aandacht krijgt.
's avonds krijgt 'Clouds' een eerste screening op het 'West Virginia Mountaineer Short Film Festival'
Gisteren publiceerde Het Poëziecentrum een essay en drie gedichten over de Egyptische revolutie van Yahia (in een vertaling van Katelijne De Vuyst) op hun site.
Vooral het gedicht "Ochtend" spreekt me wel aan om te bewerken.
Ochtend
Er zijn uren waarop alles knarst,
als stoelen hun armen strekken, tafels hun poten,
en kasten hun rug doen kraken, onachtzaam.
Ze zijn het decente denkbeeld moe
op een vaste plek te blijven steken
niet van hun standplaats weg te mogen.
Ook mensen die werken of beminnen
kennen zulke pijn die toeneemt
als hun boedel rebels begint te schuiven
Zoals een continent, beslissend en onmerkbaar:
iets geeft mee, gaat stuk of slaat op drift
zodat alles moet worden herzien,
Op een ochtend, toegevend aan een niet te tomen drang
naar wanderlust, met een zware deur half bewust
op een kier gelaten, en een nieuw licht dat binnenglipt.
Een stuk onbeweeglijkheid geeft eindelijk op,
snelt plotseling weg op houten benen,
gezwind als een paard dat de stal ontvlucht.
Dawning
There are hours when every thing creaks
when chairs stretch their arms, tables their legs
and closets crack their backs, incautiously
Fed up with the polite fantasy
of having to stay in one place
and stick to their stations
Humans too, at work, or in love
know such aches and growing pains
when inner furnishings defiantly shift
As decisively, and imperceptibly, as a continent
some thing will give, croak or come undone
so that everything else must be reconsidered
One restless dawn, unable to suppress the itch
of wanderlust, with a heavy door left ajar
semi-deliberately, and a new light teasing in
Some piece of immobility will finally quit
suddenly nimble on wooden limbs
as fast as a horse, fleeing the stable.
Ik denk eraan om de track Lava te gebruiken als basis voor de beelden en de lezing... 13. Lava by Swoon Bildos
Zojuist kreeg ik ook de uitslag van de eerste wedstrijd van 'Moving Poems';
mijn filmpje voor 'Fable' van Howie Good mocht daar de eerste plaats wegkapen...
Mijn poëziefilmpjes krijgen hier en daar weerklank...
Iets wat ik alleen maar kan toejuichen en waarmee ik zeer blij ben.
Nog Niet, wat we maakten naar het gelijknamige gedicht van Marleen de Crée werd geplaatst door de Contrabas en door het Poëziecentrum.
Fijn, ook voor Marleen zelf die al eerder liet merken zeer tevreden te zijn.
Words, wat ik maakte met hulp van handgebaren van Marjan De Cuyper en verfgeklieder van Arlekeno Anselmo werd eerst goed ontvangen door de dichter Yahia Lababidi;
"Good God, that was Beautiful, Marc - my favorite, to date! (Hand) signing was an inspired touch...Haunting, balletic grace -somehow. It reminded of an embryo and that wondrous-strange inner space. Thank You, man, for this gift."
Moving Poemsplaatste alvast 'Words' op zijn site.
Mary Ann Sullivan, redacteur van de Tower journal heeft gevraagd om het filmpje op te mogen nemen in hun 'lente-editie' naar aanleiding van publicatie van enkele van Yahia's gedichten. Dat is fijn, voor ons beider werk. Publicatie voorzien tegen het einde van april.
Het zijn allemaal signalen om weer door te gaan op de ingeslagen weg...
Van Yahia Lababidi kreeg ik dan weer een gedicht toegestuurd over zijn (gestorven) grootvader (Giddoo)
Giddoo
I visit my grandfather quite often, lately
sometimes, he knows he is dead
and is almost apologetic for it
with a kind, sheepish look on his face
As if guilty of securing a reprieve
yet still grateful for a little more life
the way he was in his last days
treating every morning as a gift
Other times he’s not sure himself
(as we tend to be about mortality)
and I suspect he’s there to teach me
something to do with temperance
When he lived, and wanted to tease a little
with mock awe, he’d pronounce me a ‘Philosopher’
a stoic of few, considered words, it was not for him
ponderous conversation or the big questions
In his final act, he was a humble man of the Book
which meant he found the echoes of my many books
(delivered in world historic accent, no less)
either amusing or frankly incomprehensible
For such talk, he reserved an arsenal of smiles
from the indulgent, to the gently sarcastic
hands folded neatly in his lap, legs almost braided
I'd tell him he resembled a human handkerchief
There are some, like Nietzsche, who take the noise
within, and send it out into the world, much amplified
Giddoo, as I called him, was un-Nietzschean that way,
he took the world din in, held it close, and hushed it.
Hoewel een ander (persoonlijk) gegeven, herkende ik dadelijk het gevoel dat hij weet op te roepen.
Het respect dat vermengd met de herinnering en het gemis, ruimte maakt voor bezinning en bezieling.
Ik geraak er nog niet helemaal uit, maar volgens mij moeten die twee samen te voegen zijn (in één glijdende beweging) met enkele beelden als steeds wederkerende herhaling. Het in dromen 'altijd achterna lopen van jezelf', 'steeds weer iemand van op zijn rug zien en als je dichter komt is hij weg'...
Maar ook gewoon een 'warm' beeld van iemand die niet langer is, maar altijd blijft...
Voorlopig geeft dat alles samen;
Sleepdancing (Giddoo)
Woorden: Yahia Lababidi
Camera, bewerking, montage en muziek: Swoon
Snelle post, nerveuze bedoening. Taut een kort en strak (pun intented) gedicht van Yahia Lababidi verdiende een
strakke maar dubbelzinnige en op 2 gedachten hinkende track.
De beelden zijn navenant.
(Voor de liefhebbers van het provinciehuis, Rothko en de KBC-bank in Leuven)
Taut
between the real
and the ideal
rejecting the one
rejected by the Other.
rack of extremes
the slightest touch
and I reverberate
awful music.
Taut
gedicht: Yahia Lababidi
Camera, montage, bewerking, stem en muziek: Swoon
Eerder vandaag bellofde ik een 'remake' van It just is... maar dan met de toevoeging van het gedicht 'Statlings' van Yahia Lababidi. Dat brengt onze 'afgewerkte' samenwerkingen op basis van zijn gedichten op 5 filmpjes. Er komt nog...
Vandaag werd ook een eerdere samenwerking What do animals dream? geplaatst op Moving Poems.
Ook dat blijft me verheugen.
It just is... (feat. Starlings by Yahia Lababidi)
Videotreats, editing & muziek: Swoon
Soundbites in muziek uit het filmpje 'music is Vol. II' door George Quasha
Gedicht: Yahia Lababidi
Iets in mij (een storm van beelden bestaande uit spiegels, spiegelbeelden, een schilderij van Anselm Kiefer, een regenstorm) zegt me dat dit muziekje wel eens zou kunnen passen bij het gedicht 'The Art of Storm-riding.
The Art of Storm-riding
I could not decipher the living riddle of my body
put it to sleep when it hungered, and overfed it
when time came to dream
I nearly choked on the forked tongue of my spirit
between the real and the ideal, rejecting the one
and rejected by the other
I still have not mastered that art of storm-riding
without ears to apprehend howling winds
or eyes for rolling waves
Always the weather catches me unawares, baffled
by maps, compass, stars and the entire apparatus
of bearings or warning signals
Clutching at driftwood, eyes screwed shut, I tremble
hoping the unhinged night will pass and I remember
how once I shielded my flame.
Alvast enkele beelden uit de eerste schuchtere pogingen tot het verzamelen en bewerken van die storm beelden...
Soms is een ideeënstroom niet te stoppen.
Als de beelden en de geluiden zich, bijna dwangmatig, laten combineren is een filmpje een plezier om te maken.
Hoe donker en duister het resultaat ook mag zijn...
"Clouds" van Yahia Lababidi is een ode aan de schoonheid en ongrijpbaarheid van het zwerk.
In mijn handen kreeg het een extra dimensie. Een zoektocht naar licht en lucht...
Clouds
to find the origin,
trace back the manifestations. Tao Between being and non-being
barely there
these sails of water, ice, air -
Indifferent drifters, wandering
high on freedom
of the homeless
Restlessly swithering
like ghosts, slithering through substance
in puffs and wisps
Lending an enchanting or ominous air
luminous or casting shadows,
ambivalent filters of reality
Bequeathing wreaths, or
modesty veils to great natural beauties
like mountain peaks
Sometimes simply hanging there
airborne abstract art
in open air
unpinpointable thought forms,
punctuating the endless sentence of the sky.
....en misschien is 'slachtoffer' nog niet zo'n slecht gekozen term.
Ik heb namelijk de rustige opnames die hij me stuurde volledig door de 'vleesmolen'
gehaald en er een (licht) nerveuze (Words) en een (behoorlijk) duistere (Clouds) mix van gemaakt,
in de hoop dat de beelden die ik voor ogen heb (handgebaren, op glas geschilderde woorden,een geboorte, een mol, wolken, oceanen,...)
het juiste tegengewicht gaan vormen voor dit gefröbel. Het antwoord op die vraag hopelijk over onafzienbare tijd....
Hij schreef het gedicht "What do animals dream" voor zijn (nog te publiceren) dichtbundel 'Balancing Acts & Fever Dreams'
Hieronder een opname van Yahia die het gedicht brengt op het International Poetry Festival in Bratislava
Ik moet zeggen dat het even heeft geduurd vooraleer ik wist waar ik naartoe moest met dit gedicht. Er kwamen letterlijk té veel beelden op me af, die ik allemaal wilde gebruiken.
Uiteindelijk is het een compromis geworden. Een samengaan van dromen die geflankeerd worden door angsten...
What do animals dream?
Gedicht en voordracht: Yahia Lababidi
Gefluister: Arlekeno Anselmo
Videotreats en muziek: Swoon
