Vrijheid; een nieuwjaarswens

Er zijn van die projecten waarover je niet kan twijfelen.

Vrijheid / Freedom van Marion Bloem is er zo eentje.

Freedom

If being free is: you be quiet
for I have something to say

If being free is: you behind bars, because
then we don’t have to be afraid
of all your being and doing differently

If being free is: rigidly determining
the day of tomorrow by allowing today’s day
to be a little less day

If being free is: closing the doors
and watching freely on the screen
what should have safely been kept at bay

If being free is: sleeping quietly all the time
because the voice of others has been purposefully
taken from them

If being free is: eating what and when you want
but dropping the peels into the newspapers
in which the hunger is being silenced

If being free is: not having to know what freed me,
keeps me free, takes me
prisoner in freedom every day

If being free is: waiting until the other
frees me from the fears I rely on
religiously

If freedom plasters my thoughts
If freedom blows everywhere around me
and inside of me
but is not capturable for you

If freedom protects me
against your ideas that are too
different to me

If freedom for me today seems so
evident, and you don’t
know what that means

Then freedom is tails for me
and a beheading for you
Then freedom is vapor, and arbitrary
But perhaps it does allow me
– with mutual appreciation of course -
to allow you some
of my abundant freedom
temporarily or for a longer duration of time
as to free you
from my suffocating freedom

English translation by Angela E. Roe
From Dutch original by Marion Bloem

The poem "Vrijheid" was made by Marion Bloem more than ten years ago. The poem was selected by “Het Nationaal Comité 4 en 5 mei” and a video clip was made and broadcasted several times a day on Dutch television.
In 2005 Tjeerd Oosterhuis and Marion Bloem made an audio clip for “Een Royaal Gebaar”, the first most successful internet campaign ever, to claim asylum for refugees who had stayed longer than five years in the Netherlands.
On the 30th of March 2011 Marion Bloem invited poets, translators, writers and artists from all over the world to volunteer translating her poem. One month later 30 translations were available. There are still new people, translators, poets, professional authors, filmmakers and artists from all over the world joining the Freedom Project every day.

People who use their network to inspire friends to contribute to this project. Many stories are there to be told. Some translators live far away from the city, out of reach and have no computer, no internet.

The intention is to continue finding translators, filmmakers, musicians and artists to pass on the awareness about the fragility of the concept Freedom.

Eerder de voorbije week hoorde ik al een mooie Russische lezing van het gedicht op muziek van Edwin Paanakker. Het filmpje maakte zichzelf.
De gebruikte beelden zijn bewerkte beelden genomen vanuit de trein, vanop de fiets, ronddraaiend van plezier op een plein in een stad; vrije beelden, constant in beweging, constant veranderend van kleur, van emotie.
Onvatbaar, zoals vrijheid.
Daarachter heb ik een 'stroom' van beelden en foto's geplaatst die ik allemaal van het internet heb geplukt.
Een overdaad aan informatie (nuttig en onnuttig, lelijk en mooi), voorbijrazend.
De vrijheid van het gebruik van beelden. Het misbruik van beelden om een vals beeld van vrijheid te creëren. Te snel om erbij stil te staan. Zo gaat dat ook.
Jammer soms.
Enfin, 't is klaar...

Freedom

Woorden: Marion Bloem

English translation: Angela E. Roe

Russian translation: Evgeniy Abdullaev

Stem: Teodor Ajder

Muziek: Edwin Paanakker

Concept, camera, montage, bewerking: Swoon

Bygone

Zo vlak voor het einde van 2011, nog een beetje eigen werk ('t is te zeggen; werk met eigen woorden)

In 'Bygone' ga ik (niet voor het eerst, maar dat s voor later) een confrontatie aan met het visuele werk van Lutz Mommartz.

Zijn '3 Glaser' vormt de basis waarop ik 'Bygone' heb gemaakt en geschreven.
De kracht van communicatie, het onvermogen tot communicatie.

Bygone

He sings a drunken song of soil and ground.
A deep red sound embraces his neck as he
wistfully speaks of long journeys.
Bellies full of scorched meat. A red scarf

dangling from a dead tree. Empty envelopes.

His serrated words beseech my every move
like a wet towel laid over the forehead of a feverish child.
I listen. Eyes wide open.
A gesture, smaller than a morning shiver.
A surprise attack of skin and hair.
The suffocating smell of coffee and oatmeal
and his eye that slowly turns away from me.

I am awakened by the sound of the absurd feeling of loss
And guilt. Fled from the soil and the ground.
The soldier showed his grotesque scar as he granted me the entrance.

The zoo garden was flooded by the compact silence
Of his absence.

Ik heb de originele beelden opnieuw gemonteerd op de muziek ik ik eerder al had gemaakt
voor de eerste versie van de tekst.
Vroeger

Aan die montage van Mommartz' beelden heb ik 2 kleurlagen toegevoegd. Een stroom van 'flikkeringen' en 'storingen' die het geheel enige vorm van nervositeit moesten geven. De tekst heb ik herschreven na de montage van '3 glaser'.

Enfin, 't is klaar...

Bygone



Woorden, stem, montage, camera, Muziek: Swoon
Footage: 3 Glaser (Lutz Mommartz, 1968)

Dreaming in Red

This is my first post in English.
For the simple reason that I want to reach as many people as possible with the message behind this post.

Howie Good has a new collection of poems out.
Dreaming in Red.
Stop reading.
Follow this link and buy the book first!
Ok?
Thanks.

This collection 'Dreaming in Red' (Right Hand Pointing, 2011) was especially published for the benefit of the Crisis Center. The Crisis Center is a non-profit agency in Birmingham, Alabama offering suicide prevention, services to victims of sexual assault, day treatment for the indigent mentally ill, and other services.

Appart from the fact that these are bloody marvelous poems, the cause is more than good too.

When reading these poems I immediately wanted to make a few of them into a videopoem.
I had just made this track:
Dreaming in red
and I thought it would be perfect to fit three different poems, combining them into one triptych.
Blue Territory, Ghost Train and The theory of meaningful coincidence.
I asked Howie if I could turn those three into a videopoem called 'Dreaming in Red'

Blue Territory
1
Above the bar, a big TV was playing without sound. You kept glancing up at the screen. I followed your empty gaze. A talk-show host, smiling with all his teeth, was shaking hands with a confessed criminal. They fell like two mountain climbers tied together.
2
It was hard to make sense of what was happening. Back then, I still cared about the news. Our blood escaped through every pore.
3
I found a bench overlooking the cemetery. A plaque in the ground described how you had split open like a carcass in a butcher’s shop. I half-closed my eyes in order to see only sky.

Ghost Train
1
Run, you yelled, run. Others chose suicide. The only dreams I seem to remember are the nightmares. Barbed wire and concrete, shaded in the summer by young maples.
2
The hit man feels around under the bed. His fingers come away covered with blood. He looks up at the fat priest. I don't think God is interested in me, he says.
3
The train could leave at any moment. No one I ask knows where it's going. She has one foot on the platform, one foot in the air.

The theory of meaningful coincidence
Soldiers wore black uniforms, police wore brown. We took refuge in a peeling church full of broken televisions. The skeleton horse poked his head in the door. He possessed the kind of gregariousness I find suspicious. Your real duty, he said, is to save your dream. Tine worlds floated in the shaft of light from the one visible window. Everything else was as I imagined it might be, like the melancholy still life of an old apple by an obscure provincial painter.

The images came almost by themselves.
Main theme; dreams, nightmares...my cup of thee, thank you.
Blurry images of cities, animals being disected, shaky shadows,...
Between attacks of headaches I melted the three poems and the music into these images.
Result:

Dreaming in Red



Words: Howie Good
Concept, camera, editing, treats, voice & music: Swoon
Footage: Laboratory diagnosis of rabies (Prelinger Archives)

Odds and Ends

Een filmpje maken voor of met een dierbaar persoon in gedachte kan moeilijk, dan wel confronterend zijn. De juiste beelden, die zeggen wat moet gezegd, maar zonder vals sentiment. Het juiste gedicht.
De juiste sfeer.

Er moet nogal wat 'juist' zijn. Wat is dat ook, dat 'juist'?

Ik wil al een lange tijd een filmpje maken voor mijn vader die vorig jaar overleed. Ideeën volop.
Vooral ideeën over hoe het er zeker niet mocht uitzien. Of klinken.
Het mocht geen grafschrift worden, eerder een eerbetoon aan zijn eigen eenvoud.

In het gedicht 'Odds and Ends' (Qarrtsiluni Podcast 28/10/2011) van Joseph Harker heb ik de woorden gevonden die voor mij een juiste sfeer oproepen. Ik was dan ook meer dan verheugd wanneer Joseph toestemming gaf zijn gedicht te gebruiken.

Odds an Ends

We are making a religion out of Small Things,
weaving significance from yarn and whiskers and wire.

These inkstains are our sacred books, telling stories
of the first kiss, of cat’s eye marbles and baby teeth.

Our pockets hold cowrie shells and birthday candles,
feathers to burn like incense for the mackerel sky.

We are finding the religion in Small Things
the luck in a penny from the year you were born,

the mystery in a drop of mercury sitting sly on the table,
the sanctity in a dandelion untouched and unblown.

Our amulets are rhinestones and peach pits.
Our reliquaries are hollows in the trees that gather water.

We are trading old religion for Small Things,
for they are everywhere and just as important, too.

They hold us together like a chain of paperclips,
and our prayers have dwindled into punctuation.

Thank us for the beauty in tea leaves and eyelids;
bury us in graves that have been measured out in inches.

De track die ik hiervoor wilde gebruiken lag al een tijdje in de bovenste schuif en werd al meermaals bewerkt.
Pa Na Gundu (Odds and Ends)

Voor dit project heb ik de oorspronkelijke track een stuk ingekort.

Voor de beelden wilde ik een splitscreen. 2 sporen van beelden. 2 gedachtenstromen.
Ik heb footage gebruikt uit 'And So They Live'. Een documentaire uit 1940 van John Ferno en Julian Roffman. Eenvoud en warmte waren de centrale begrippen die ik zocht in deze beelden.
Daarnaast gebruikte ik (zelfgefilmde) beelden vanuit de trein naar mijn geboortedorp.
Het contrast van de rust en warmte in de nostalgische beelden tegen de wazige vooruitjakkerende beelden van de treinrit naar mijn roots is een, voor mij, geslaagde evocatie.
Enfin...'t is klaar.

Odds and Ends



Woorden en stem: Joseph Harker
Concept, camera, montage en muziek: Swoon
Dank: Qarrtsiluni en Prelinger

Holiday Inn

Nieuwe wegen, verdere zoektochten.

Ik probeer verder te zoeken naar manieren om mijn eigen woorden en gedachten te kanaliseren in beeld en geluid. In de toekomst wil ik vaker proberen om (zelfgeschoten) alledaagse beelden te koppelen aan woorden en stukjes proza. De beelden een betekenis opdringen, bijna. Een zoektocht naar het overslagpunt. Vanaf wanneer is het beeld niet langer een registratie van een alledaags gebeuren, maar een onderdeel van een zorgvuldig opgebouwd 'verhaal'.

Holiday Inn was een tekst die zijn vorm kreeg in de voorbereidingen van de TRAUMA triptiek, maar die de triptiek niet haalde.

Holiday Inn

Straight lines in black and red have drawn an alternative outcome all over the bathroom tiles and I stumble across the floor like a three year old on a sugar high.
Sunspots outvote the closing of a perfect day.

The scent of fermented wheat pushes every shape of sound to the background as the mirror seems to have doubts about this reflection. An unfortunate act of force crippled an early ending.
The clarity of it all blinds me. Nothing will ever be the same.
Unbridled screams of panic escape my mouth as anger takes over.

Stop!

At the breakfast table I put on a mask, made of the pleasure I extracted from our past.
The waiter smiles as he pours hot coffee over my head. I gauge your reaction. There‘s nothing there.
In the room, the smell of detergent slaps the future in the face.

De track kwam later en bleef om dezelfde reden op de plank liggen. Holiday Inn


Ik had niet de juiste beelden. Het klopte niet.
Een bezoekje aan Museum M in Leuven (dankjewel Dirk Braeckman en Mika Rottenberg) bracht daar verandering in. Er zijn beelden.

Holiday Inn

Woorden, stem, concept, camera, montage en muziek: Swoon

Trauma triptiek deel III: Morder

Mijn eerste zelfgeschreven video-gedicht triptiek is voltooid.
Morder is het derde 'paneel' van Trauma.

De volledige triptiek kan je hier bekijken, beluisteren en lezen: TRAUMA

In TRAUMA ben ik op zoek gegaan naar de verschillende manieren waarop grote en kleine gebeurtenissen in ons leven gevolgen hebben die we (vaak) langer met ons meedragen dan we beseffen.

In Galapagos zien we de twijfel van het vertrek.
De pijn voor wie achterblijft.

In Two Women onderzoeken we de relatie tussen 2 generaties vrouwen en hun onvermogen gevoel en realiteit te omarmen enerzijds en los te laten anderzijds.

In Morder kruipen we in de geest van een moordenaar. Zijn trauma's en zijn fantasieën.

Ik heb de teksten in het Engels geschreven. Was het (on)bewust afstand creëren? De gewoonte om te werken met Engelse klanken in het gros van mijn andere films? Het gebeurde gewoon.

Enfin, 't is klaar.

Morder


There was no way stopping him,
drunk with nostalgia.
A timeless creation of himself.

A growing and unconscious desire for pain has taken root in my diaphragm.
Discarded memories search my brain, surreptitiously,

like invisible shadows securing my every gesture on the retina of oblivion.

Smeared lipstick on fingernails.
Blood-stained feet. A left shoe.
Whispered messages.
That one there.
Or that one.
There.

A feeling of guilt has gone  astray through these thickets of pain.

A quest for beauty. I thought you only had to move around
to get rid of this fever. I need more to put an end to it.

Emerging light dispels a bleeding moon.
The trees of the park stand out. Black
against the horizon.
Leaves tremble as they respond to the wind.
Camouflage Techniques for a big city.




Woorden, stem, camera, montage, bewerking & Muziek: Swoon

Cannibals & Missionaries

Met veel plezier blijf ik teruggrijpen naar de gedichten van Howie Good (al is plezier misschien niet het meest geschike woord om de teksten van Howie van een omschrijving te voorzien)

Voor de  Quarrtsiluni podcast deed de dichter in februari van dit jaar een lezing.  Drie gedichten passeerden de revue ( luister naar de Podcast)

Mijn aandacht ging deze keer uit naar 'Cannibals & Missionaries'

Cannibals & Missionaries

A man sits alone in a room, staring at the fire like Descartes, broken glass in his beard. There are things for which he doesn’t know the reasons. He throws his arms around a horse’s neck on a street in Turin and bursts into tears. Someone slits someone’s throat. And where did the bullet come from? Death is just like a pink eraser, only more so.

Een donker stukje proza van het soort waarop de schrijver een patent lijkt te hebben.

Ik had een stukje muziek dat ik 'Misery' had gedoopt (het leek, ook thematisch, wel te kloppen bij dit gedicht)

Misery (Cannibals & Missionaries)

De beelden moesten dit keer van het gedicht komen. Euh...dat wil zeggen dat ik met dit filmpje eerder een sfeer wilde creëren met beeld (kleur) en geluid waarin de luisteraar zelf zijn 'beelden' bij het gedicht kan laten binnensijpelen. Minimale klanken en kleurflikkeringen.
Het beeldmateriaal  voor dit gedicht filmde ik op STRP bij het werk '12_Series' van Telcosystems.

Enfin, 't is klaar

Cannibals & Missionaries



Woorden & stem: Howie Good
Concept, camera, editing, muziek: Swoon
Dank en credit: Quarrtsiluni & Telcosystems

Selecties

Vooruit en hoera.
2 nieuwe selecties en screenings;

Last Friday Shorts

Het eerste resultaat van de samenwerking tussen Michaël Vandebril en mezelf werd vorige week geselecteerd voor 'Last Friday Shorts' (Screening 25 november in Southend on Sea, UK)

Letters from the sky

'Welcome to hard times' (naar een gedicht van Howie Good) haalde de eindselectie van het 'Letters from the sky' . In dat project van curator Kai Lossgott worden werken van 40 verschillende kunstenaars samengebracht om de aandacht voor het klimaat tijdens de klimaattop in Durban (Zuid-Afrika) een beetje kracht bij te zetten. Screenings in verschillende galerijen en bioscopen in Zuid-Afrika.
'Letters from the sky' zal ook deel uitmaken van 'The Climate train' en op die manier verschillende steden in Zuid-Afrika aandoen.
Blij en trots om deel te mogen uitmaken van dat project.

Trauma deel 2: Two Women

Kort en snel:

Deel 2 van mijn eigen videogedicht triptiek is klaar.

Two Women

“You should have buried your mother a long time ago”,
the porcelain whispered in crumbs.
All the lost moments gave me a guilty look like monumental landscapes
no one could see through. The only one I frighten with these thoughts
is me. There’ no way back, no proof.
She sculpted a quiet face out of the passion she brought
from her childhood. A spiders web of cracks a a guide.
Arms and legs. Disappointment as sawdust. In the
garden of her mother the pond had been dry
for many years now. Above the roar of the fairground
the sirens broke a thought:
“Shake well before use”.

Two Women



Camera: Joseph Taylor en Swoon
Woorden, stem, concept, montage en muziek: Swoon

The Moon and the Yew Tree (Sylvia Plath)

Soms moet je niet denken.
Doen.
Alles eruit...in één keer, liefst.
Toen ik een week of wat geleden voor het eerst Nic Sebastian haar versie hoorde van 'The Moon and the Yew Tree' van Sylvia Plath, was ik direct verkocht.

The Moon and the Yew Tree

This is the light of the mind, cold and planetary
The trees of the mind are black. The light is blue.
The grasses unload their griefs on my feet as if I were God
Prickling my ankles and murmuring of their humility
Fumy, spiritous mists inhabit this place.
Separated from my house by a row of headstones.
I simply cannot see where there is to get to.

The moon is no door. It is a face in its own right,
White as a knuckle and terribly upset.
It drags the sea after it like a dark crime; it is quiet
With the O-gape of complete despair. I live here.
Twice on Sunday, the bells startle the sky --
Eight great tongues affirming the Resurrection
At the end, they soberly bong out their names.

The yew tree points up, it has a Gothic shape.
The eyes lift after it and find the moon.

The moon is my mother. She is not sweet like Mary.
Her blue garments unloose small bats and owls.
How I would like to believe in tenderness -
The face of the effigy, gentled by candles,
Bending, on me in particular, its mild eyes.

I have fallen a long way. Clouds are flowering
Blue and mystical over the face of the stars
Inside the church, the saints will all be blue,
Floating on their delicate feet over the cold pews,
Their hands and faces stiff with holiness.
The moon sees nothing of this. She is bald and wild.
And the message of the yew tree is blackness - blackness and silence.

Ik wilde beelden (nietszeggende, alleszeggende) in de mist. 't was dus kwestie van de juiste dag af te wachten.
Gisteren was zo'n dag. Een half uurtje filmen vanop de fiets.

Een track had ik al eerder klaar (met dank aan Mahler), sober maar niet echt opgewekt. Mistig.
In the footsteps of his ending
Het verwerken van het geheel gebeurde werkelijk in één geut. De beelden lieten zich, vanzelf bijna, begeleiden door de muziek. Knippen en plakken was vanzelfsprekend deze keer, vanuit de buik.
Enfin, 't is klaar.

The Moon and the Yew Tree



Woorden: Sylvia Plath
Stem: Nic Sebastian (voor Pizzicati of hosanna)
Concept, camera, montage & muziek: Swoon

Trauma en Exit Strategies; nog geluiden

Er zijn nogal wat projecten lopende op dit ogenblik. Dat is fijn.

Exit Strategies (a bloodletting)

Exit Strategies is een chapbook met 6 prozagedichten dat David Tomaloff eerder dit jaar via Cold Wake Press wereldkundig maakte.

Exit Strategies (a bloodletting) wordt na de PROOF triptiek een verdergezette samenwerking tussen David en mezelf. Ik heb alvast geprobeerd om 6 tracks te maken die als lijm zullen dienen bij de beelden van die zes videogedichten.

De zes zouden (mede door de steeds wederkerende melodie) een soort van raamvertelling moeten gaan vormen. David stort zich momenteel op het lezen en opnemen en ik sleutel aan de beelden. Meer later.

Trauma

Trauma gaat mijn eerste zelfgeschreven triptiek worden. Drie videogedichten ('Galapagos', 'Two Women' en 'Morder') vormen Trauma. De triptiek staat alvast te wachten op verdere publicatie. Er wordt volop gewerkt aan de afwerking van de laatste twee filmpjes.
De muziek van Trauma staat verzameld met andere recente klanken op een gelijknamige cd.

Breath (Yahia Lababidi)

Een tijdje terug plaatste Yahia Lababidi een nieuw gedicht op zijn FB-wall.
Breath viel me meteen op. Een zacht eerbetoon aan onze aarde. Een gebed bijna.
Een vriendelijk vragen naar tijd en aandacht voor de zichtbare en verborgen schoonheid van de natuur.

Breath

Beneath the intricate network of noise
there’s a still more persistent tapestry
woven of whispers, murmurs and chants

It’s the heaving breath of the very earth
carrying along the prayer of all things:
trees, ants, stones, creeks and mountains alike

All giving silent thanks and remembrance
each moment, as a tug on a rosary bead
while we hurry past, heedless of the mysteries

And, yet, every secret wants to be told
every shy creature to approach and trust us if
only we patiently listen, with all our senses.

Hij stuurde mij het gedicht en een opname (zonder enige bijbedoeling), maar ik was blij met de eer en de kans.

In de weken hiervoor heb ik redelijk wat beelden geschoten van herfstbladeren, blurry shots van bomen,... Iets in mij stuurde me naar die opnames toen ik aan het filmpje begon.
Mijn idee was om één stroom van kleuren (in verschillende lagen) te laten lopen over het scherm, terwijl er tijdens het voordragen een bijna pulserende (als een hart) beweging in de stroom te brengen.

enfin, kijk zelf maar:

Breath



Woorden & stem: Yahia Lababidi
Concept, camera, montage, bewerking en muziek: Swoon

Galapagos...eigen werk

Hoe plezant, egostrelend, verrijkend de samenwerkingen met verschillende dichters, cameramensen en muzikanten ook mogen zijn (of waren) er blijft altijd een kriebel. Zelf doen.
Zelf muziek maken, zelf filmen...zelf schrijven.

Twijfel, angst, ... gewoon doen zeker.

Hier gaat ie dan;
Galapagos is het eerste stukje proza geschreven door mezelf met een welbepaald filmpje in mijn achterhoofd. Plezant om te doen. Wie weet volgen er nog...

Galapagos


"Er zit een barst in", zei ze, en ze legde het vergrootglas in haar schoot.
Een sliert voortkruipend speeksel op schildparpoten zoekt zijn weg doorheen de keuken. "Kijken hoeft niet meer".

Zeven dagen later was ze op de trein naar Praag gestapt. De bomen reden zich aaneen en de ruimte vloeide voort.

Boven de nachtwinkel probeerde een neonreclame vergeefs de waarheid te laten zien. "God is Overal"

Een blauwe vlieg opent zijn bek en boort zich door het laatste stuk pizza. Langzaam. Kauwend.
Ik moet denken aan wat ik in een vertaling van Vonnegut’s Galapagos heb gelezen: ‘Hier hebben we te maken met een menselijke manco.”
De melk is zuur.

Ik wilde een Engelstalig videogedicht. Dus.

Galapagos

"It's got a crack", she said, and she put the magnifying glass into her lap.
A string of creeping saliva finds its way into the kitchen. Sturdy feet.

"I've seen enough"
Seven days later she boarded the train
for Prague. Trees zipped themselves into greenish lines.

Above a nightshop the neon light vainly tries to reveal the truth.
"God is Everywhere"
A blue fly with an open mouth drills itself into the last slice of pizza.
Slowly.
Chewing.

I remember what I red in a translation of Vonnegut's Galapagos:
"Here we are dealing with a human flaw"
The milk has gone sour.

De beelden zaten al langer in mijn achterhoofd. 't was een kwestie van filmen en knippen.
Klanken maken en plakken.

enfin 't is klaar...

Galapagos



Woorden, camera, montage en muziek: Swoon

De droom van de trappen

Voor ik begin over de titel van dit stukje even het laatste en licht fantastische nieuws meedelen.

2 Nieuwe selecties en 2 extra screenings! (Een dansje, een lichte sprong die gracieus overgaat in een lichte kniebuiging)

Clouds naar een gedicht van Yahia Lababidi haalde de eindselectie van 'Madatac III' in Madrid.
Het zal gescreend worden op 14/12 en 17/12/2011.
Jellyfish naar een gedicht van Andrea Gibson haalde dan weer de selectie van 'the International Literary Film Festival' in Brooklyn (NY). Het zal gecreend worden op 14/11/2011.

Yahia Lababidi geeft een lezing op Sharjah  - 2011 Book Fair Event in De Verenigde Arabische Emiraten. Hij zal tijdens die lezing drie van onze filmpjes (Sleepdancing (Giddoo), What do animals dream? en Words) afspelen. Hoera en joepie.

Michaël Vandebril staat op zijn beurt dan weer op het Crossing Border Festival. Hij gaat tijdens zijn  optreden in de Bourla ook beelden en geluid van mij gebruiken. Beelden van wat later één van de filmpjes (De Wachttoren, foto) gaat worden bij zijn toekomstige bundel 'Het vertrek van Maeterlinck'

En dat laatste sluit dan (eindelijk) perfect aan bij de titel van dit stukje.
Als 'vingeroefening' of als 'teaser voor de teaser' maakte ik deze week alvast een filmpje bij één van zijn oudere gedichten.

DE DROOM VAN DE TRAPPEN
aan de aandrang van de trap ontsluiert zich een nieuwe trap ik zie de stad
de bomen werpen geurende doosvruchten de torres van salmona klieven
de lage wolken ik kreuk een eucalyptusblad tussen duim en wijsvinger de geluiden
van ronkende motoren de motoren van bogotá stijgen op als de vogels van zalamea

maria slingert heen en weer tussen je witte smalle borsten waarheen
zullen we gaan jij en ik wanneer de avond de lucht de warmte ontvlucht
mijn herinnering schuift met het inzicht van copernicus de duisternis in
nieuwe orchideeën duwen zich door de hete spleten van de asfaltjungle

ik spartel opwaarts wanneer je zijn naam als een zalm in je mond neemt
de gestapelde stenen vullen zich met parende vogels drie gewapende mannen
met dunne laarzen volgen ons met zachte ogen waar gaat de tijd heen
die in de verte zichtbaar verkleint tot het punt dat we afscheid nemen

als een moeder die haar kinderen verlaat om terug te komen met handen van fruit en water

Dit gedicht was een onderdeel van BOEST.

De droom van de trappen (Staircase Dream)



Woorden & stem: Michaël Vandebril
Vertaling: Brian Doyle
Concept, camera, montage & muziek: Swoon
Dank: BOEST, René Clemencic's Consort
(Treated sample Carmina Burana), The Upstate Soundscape Radio Show (Intro), Tomas & Erika Perinteinen (Tango), René Franken.

Peter Quince at the clavier

Enkele weken geleden verscheen er in verschillende kanalen een spijtig bericht.
Whale Sound is niet meer. Jammer.
Whale Sound is dood, lang leve Pizzicati of Hosanna.

Op 'Pizzicati of Hosanna' biedt de multigetalenteerde Nic Sebastian een staalkaart van internationale poëzie van dode schrijvers. Italiaans , Frans, Spaans en Engels zijn de talen waarin ze die dichters een schoon eerbetoon geeft. En daarbij in één moeite door een nieuwe bron geeft aan iedereen die al eens graag een videogedicht maakt.

Ik was nieuwsgierig waar haar mooie blogtitel vandaan kwam en kwam uit bij
Peter Quince at the clavier (Wallace Stevens) 

I

Just as my fingers on these keys

Make music, so the self-same sounds

On my spirit make a music, too.

Music is feeling, then, not sound;

And thus it is that what I feel,

Here in this room, desiring you,

Thinking of your blue-shadowed silk,

Is music. It is like the strain

Waked in the elders by Susanna;

Of a green evening, clear and warm,

She bathed in her still garden, while

The red-eyed elders, watching, felt

The basses of their beings throb

In witching chords, and their thin blood

Pulse pizzicati of Hosanna.

II

In the green water, clear and warm,

Susanna lay.

She searched

The touch of springs,

And found

Concealed imaginings.

She sighed,

For so much melody.

Upon the bank, she stood

In the cool

Of spent emotions.

She felt, among the leaves,

The dew

Of old devotions.

She walked upon the grass,

Still quavering.

The winds were like her maids,

On timid feet,

Fetching her woven scarves,

Yet wavering.

A breath upon her hand

Muted the night.

She turned --

A cymbal crashed,

Amid roaring horns.

III

Soon, with a noise like tambourines,

Came her attendant Byzantines.

They wondered why Susanna cried

Against the elders by her side;

And as they whispered, the refrain

Was like a willow swept by rain.

Anon, their lamps' uplifted flame

Revealed Susanna and her shame.

And then, the simpering Byzantines

Fled, with a noise like tambourines.

IV

Beauty is momentary in the mind --

The fitful tracing of a portal;

But in the flesh it is immortal.

The body dies; the body's beauty lives.

So evenings die, in their green going,

A wave, interminably flowing.

So gardens die, their meek breath scenting

The cowl of winter, done repenting.

So maidens die, to the auroral

Celebration of a maiden's choral.

Susanna's music touched the bawdy strings

Of those white elders; but, escaping,

Left only Death's ironic scraping.

Now, in its immortality, it plays

On the clear viol of her memory,

And makes a constant sacrament of praise.

Een filmpje kon niet uitblijven bij zoveel schoons, maar bleek toch een behoorlijke evenwichtsoefening.

Allereerst wilde ik een track waarin de donkere dreigende ondertoon ons meeneemt naar de zeer geleidelijke intrede van lichtere pianoklanken. Bij de beelden dacht ik direct aan 'een schone Suzanna die een bad neemt', maar wilde wel de 1+1-val vermijden. Ik vond passende beelden in 'Baby Love' (1968, Alastair Reed), een film die verder niets terzake doet. Enig zoom en knipwerk was nodig om het beeldende niet te direct te maken. Hoofdkleur moest groenig zijn, dus heb ik alle beelden een constant bewegende achtergrond gegeven van groen, licht en wazige beelden die ik filmde vanuit een rijdende trein.

Enfin 't is klaar.

Peter Quince at the clavier

Woorden: Wallace Stevens
Stem: Nic Sebastian
Concept, camera, montage, muziek: Swoon
Footage: 'Baby Love' (Alastair Reed)
Moving image archives

Nieuwe samenwerkingen, komende projecten

Het gaat vooruit.
Dat is het minste dat ik kan zeggen.

Dit najaar ga ik aan verschillende nieuwe projecten werken.

Exit Strategies

Met 'Exit Strategies' ga ik proberen om een eerste videopoem-chapbook te maken.
David Tomaloff (u bekend van PROOF en Propolis) schreef 'Exit Strategies'.
Het chapbook werd uitgegeven door 'Gold Wake Press' in juni 2011.
Het zijn 6 gedichten (korte proza); Exit Strategies I-VI
en het worden 6 video's.
Er zijn al 6 voorlopige tracks:
Exit Strategies (A bloodletting)

Aan de beelden wordt gewerkt. Meer later.

Het vertek van Maeterlinck

Michaël Vandebril is een bezige bij (dat is een beetje flauw)
Hij plaatste (weliswaar niet eigenhandig) Antwerpen op de literaire wereldkaart met Antwerpen Boekenstad, gaf poëzie nieuwe impulsen als curator van  het Felix Poetry Festival en de Nacht van de Poëzie.  Hij kwam in 2009 zelf als dichter naar buiten als deel van het mulimediale BOEST.
In de loop van de volgende maanden (2011 - 2012) zal Michaël's debuut 'Het vertrek van Maeterlinck' (De Bezige Bij - zie je wel - , Antwerpen 2011) verschijnen.

Michaël heeft me gevraagd een videogedicht te maken voor en bij die bundel. Een buitenkans, uitdaging, vraag, plezanterie, eer, samenwerking en kruisbestuiving die ik niet wil laten liggen.
Een verkennend gesprek leverde een pak ideeën en (concrete) plannen op. Wordt vervolgd!

Proof, het laatste paneel.

'Proof'  is een videogedicht-triptiek. 3 Gedichten van David Tomaloff in video verwerkt door mezelf.

'Proof'  is het derde en laatste paneel.      

Alle 'panelen' Zijn ook hier te zien:  PROOF            

De geschiedenis van 'Proof' is eentje van de organische soort. Ik leerde David zijn gedichten

een beetje kennen tijdens het werken (en de open call) van 'Propolis' Vaak een beetje ongrijpbaar, licht mysterieus, onheilspellend soms.

Eerder schreef ik dat ik in eerste instantie een video wilde maken bij 'Thespianic Mythology No. 4' Vanwege de sfeer en de geweldige opname die hij ervan maakte voor 'Kill Author'

Tijdens het werken aan 'Thespianic Mythology No. 4' kwam ik oudere publicaties en opnames tegen die David maakte voor 'Kill Author'.

Op het net was ik een filmpje tegengekomen dat erom vroeg bewerkt te worden.
Ik nam de vrijheid om de opname van '_object{-ions in the mirror' te koppelen aan die beelden en muziek die ik eerder maakte.
Die opname stuurde ik naar de maker van het originele filmpje met de vraag of ik zijn beelden mocht gebruiken. Dezelfde opname stuurde ik ook naar David, met de vraag of hij een triptiek zag zitten.
Maar dan hadden we een derde gedicht nodig. Of hij er eentje wilde schrijven?

Ik stuurde hem een track (Proof) op en enkele inhoudelijke ideeën.

David nam, met plezier, de handschoen op en schreef speciaal voor de triptiek 'PROOF'

Een erg fijne manier van werken was dat. Eentje die ongetwijfeld nog vervolg krijgt...

In het proces van de eerdere publicaties kwam er interesse van 'Connotation Press' om een artikel

te wijden aan de volledige triptiek 'PROOF'.

Geweldig nieuws (vooral om dat het gedicht nog niet eerder werd gepubliceerd)

Daarom ga ik het gedicht 'proof' nog niet plaatsen hier.

Proof

Woorden en stem: David Tomaloff

Camera: Swoon en David Tomaloff (foto's bomen)

Concept, montage en muziek: Swoon

Proof: Thespianic Mythology No. 4

'Proof'  is een videogedicht-triptiek in opbouw.

3 Gedichten van David Tomaloff in video verwerkt door mezelf.

'Thespianic Mythology No. 4'  is het tweede deel.
Alle 'panelen' zullen ook hier te zien zijn:

                          PROOF

Thespianic Mythology No. 4 

“Iceland. Anesthesia? What was that word again?” The nebulous blue shadow cast his voice in the form of a question from the wings. He was never quite sure of himself in these situations. “It’s Gravy!” called an usher from the rear of the auditorium. “Gravy is majestic! Gravy is no false induction, jack!” Just then, the rotten eggs. A minute later, the salmon. They make their way upstream and gather old popcorn in readiness for their winter slumbers. “I could have been a flower girl,” the nebulous blue shadow whispered to himself as he shrunk in despondence. “I could have pondered {XXX}, physics, or subliminal linguistics. I am the opposite of river. I am a slave to my one distinguishable character—my lack of proper face.”

Thespianic Mythology No. 4

Stem en gedicht: David Tomaloff
Camera, concept, montage, bewerking, muziek: Swoon
Dank: Phil Fried (Highway)

geluiden van Swoon op kamp

Ik heb, voor de liefhebber van trage creepy soundscapes of lawaaierige electronica, al mijn geluiden en soundtracks op 3 CD's gesmeten.

Of

Ik maakte een zorgvuldige selectie van de verschillende doorwrochte klanken en plaatste ze per thema bij elkaar.

Enfin, 3 CD's en ik heb ze op kamp gestuurd...

Proof: Deconstructing Light (_object{-ions in the mirror)

'Proof'  is een videogedicht-triptiek in opbouw.
3 Gedichten van David Tomaloff in video verwerkt door mezelf.

Deconstructing Light (_object{-ions in the mirror) is het eerste deel.

_object{-ions in the mirror (David Tomaloff - Kill Author, 2011)

testosterone funny blanket
ripped sheets and new years

origami weathervane
mutational excerpts for cash

cornbread is your birthday;
your birthday, she is alive

with a middle name like Salvo,
you never have to bring your own

the frat boys fill your tin cup
with cigarettes, aerosols—

and meats

and call you a pretty taxicab
to take you pretend home

no knees are good knees;
no prayer is prayer enough

I saved the last sentence for you—
you, crawling on your bad knees

trying to make sense of the sense
you left bragging in the hallway

a microscopic orgasm;
a see-through, a piñata

light fuse and back away
are closer than they appear

Deconstructing Light (_object{-ions in the mirror)



Woorden & Stem: David Tomaloff
Camera: Jonas Gramming - Swoon
Concept, montage, bewerking, muziek: Swoon
Dank aan: St. Hank BB (Man), Arlekeno Anselmo (Ghost), JC (Hands)

Selecties, samenwerkingen en geluiden op kamp...

Goed nieuws is welkom in deze dagen vol stekende pijnaanvallen

De vorige weken kreeg ik vanop 2 plekken goed (selectie-)nieuws.

Vimfest is de Mexicaanse (Guadalajara) tegenhanger van 'The One-minute Belgian Open' in Gent.
Een festivalletje dat uitsluitend filmpjes van exact 1 minuut opneemt in zijn selectie.
Zij selecteerden mijn minuutversie van 'Words' en 'The Stocckholme Syndrome' bij de laatste vijftig.

Screening op 20 oktober. Hopelijk kan ik doorstoten naar de laatste 20.

Bideodromo is een relatief nieuw festival in Bilbao dat zich wil specialiseren in experimenteel videowerk. Zij selecteerden, in een eindselectie van 70, niet minder dan 6 van mijn filmpjes .

Grow
Unentitled
What do animals dream
Welcome to hard times
Siren Song
The Universe

Ze worden allen morgen gescreened
Later deze week beslist een jury welke filmpjes een finale screening krijgen tijdens het finale-weekend.
Spannend allemaal.

Tussen de bedrijven en de pijnaanvallen door stelde ik een CD samen en plaatste die op Bandcamp.
Voor de liefhebbers van donkere soundscapes een knarsende geluiden...

Mijn samenwerking met David Tomaloff waarover ik eerder schreef, kreeg ondertussen uitbreiding.

Ik ga niet alleen een video maken bij
'Thespianic Mythology No. 4'

Het gaat een nieuwe triptiek worden.
Er komt ook een video bij
 '_object{-ions in the mirror'
We gaan de triptiek 'Proof' noemen, daarvoor schrijft David nu speciaal een 3e gedicht.

Hij laat zich voor het schrijven van 'Proof' inspireren door enerzijds de track die ik hem stuurde
Proof

maar ook door de woorden 'obsession, kidnap, abuse, rape...' zonder dat die thema's rechtstreeks
het gedicht mogen bevolken.

Later ongetwijfeld meer hierover.

Pain

Ik heb aanvallen van hoofdpijn gehad.
Hevig.
Sluimerende golven die tijdens een 'uitbarsting'
met de hevigheid van ijzeren staven doorheen de achterkant van mijn oog staken...

Enfin. Vervelend. Moeilijk uit te leggen...

Tenzij;

Pain



Concept, montage, bewerking en muziek: Swoon
Beelden: Lawrence Dolton (AKA Alvord Loop)

Het kleed in de gang (AKA Flawless Imperfections)

Vorige week kondigde ik de komst van het kleed aan...

Wel, 't is klaar.

Flawless Imperfections (Het kleed in de gang)



Woorden: Sylvia Hubers (Prometheus, 2009)
Stem: Arlekeno Anselmo
Muziek: Kathy McTavish & Swoon
Concept, Montage, Bewerking: Swoon
Footage: Prelinger archives

Het Kleed is onderweg...

Neen, deze titel zegt niet dat ik nu ook ben begonnen met het maken van kledij.
Dat laat ik met veel graagte over aan mensen die daar verstand van hebben.

Bijna 2 maand geleden schreef ik over Sylvia Hubers, een Nederlandse schrijfster (en stadsdichter van Haarlem)

Ik wilde heel graag iets doen met een proza-gedicht van haar uit 'Vandaar dit huwelijksleven' (Prometheus, 2009)

Het kleed in de gang

Ik heb het kleed in de gang, ik heb het kleed in de gang, het kleed in de gang, heb ik - en ik heb gezien dat het scheef lag- niet rechtgetrokken, ik heb een uur, een uur lang het kleed in de gang niet rechtgetrokken, ik heb dat pas na een uur gedaan. De dokter zei dat het niet nodig was het kleed in de gang voortdurend recht te trekken, en het zou kunnen dat hij gelijk heeft, het zou kunnen, maar hoe kan ik nou het kleed in mijn hoofd rechttrekken als het in de gang al niet eens recht ligt. Eerst de gang en dan mijn hoofd. De dokter zei dat het kleed niet in mijn hoofd hoort te zitten. Maar hoe krijg je een kleed uit je hoofd. Uit de gang. Ja. Ik stel mij voor hoe ik op een ochtend het kleed oprol het de trap af laat hupsen en het op de stoep neerleg om door jan en alleman mee te laten nemen. Maar hoe weet ik dan dat het bij jan en alleman in huis recht ligt? En hoe weet ik of ik zelf dan niet een ander kleed neer ga leggen in mijn gang en dan zitten er twéé kleden in mijn hoofd. De dokter zegt dat ik het kleed expres scheef moet leggen. Ik moet naar de gang gaan ik moet het kleed aankijken en het niet één centimeter niet twéé centimeter, maar drie of vier centimeter uit het lood leggen. En ik moet dan rustig gaan slapen. De volgende dag moet ik wakker worden, constateren dat er helemaal niets verkeerd is gegaan!

De zoektocht naar de juiste invalshoek en bijpassende beelden heeft wat langer geduurd.
Er zaten ook nog wel wat andere projecten en filmpjes tussen, maar nu ben ik er bijna.

Deze track (die ik maakte op basis van een stuk van Kathy McTavish) vormt de basis (in verkorte versie weliswaar) voor een 'gespeelde' lezing van Arlekeno Anselmo.

Flawless imperfections (Feat. Holy Fool VI by Kathy McTavish) by Swoon Bildos

De beelden ben ik gaan zoeken in het Prelinger Archief.
De twee stills geven al een idee. De afgewerkte versie is voor later volgende week (hopelijk)